زندگی بدون رادیو غیر قابل تصور است. از ورود آن به ایران هفتاد سال می‌گذرد.

از سهراب سپهری نوشتن سخت است. او را می‌سرایم با سروده‌های وی.

سعدی در همین ماه اردیبهشت بود که بوی گلش مستش کرد و به فکر نوشتن گلستان افتاد.

صبح که در دکان را می گشایی صدای قناری فرح بخش‌تر از نوای موسیقی است.

میبد شهری است با آثاری کهن و بی‌همتا، ساخته از خشت و گل و همه در اوج زیبایی.

شهر ری، این روزها بیشتر چهرۀ مذهبی دارد و از بزرگان برخاسته از آن خبری نیست.

به رغم دشواری‌ها، شاگردان خالقی همچنان در پیشبرد موسیقی ایرانی نقش دارند.

شکل و نحوه و آداب نوشیدن چای و قهوه‌ به تبع شرايط مدرن در حال تحول است.

نوروز انگیزه‌های آفرینش را جلا می‌دهد. هنر نوروزی بر همه ابعاد زندگی پرتو می‌افکند.

با نزدیک شدن بهار آوای کرنا، سرنا و دهل در شهرهای ایران آمدن نوروز را خبر می‌دهد.

ثمین باغچه‌‌بان در غربت کوشید با تألیف قطعۀ چهارشنبه ‌سوری آن را جاودانه کند.

آیا نوشته‌های پشت کامیون‌ها و خودرو‌ها نشان می‌دهد که انگار هنوز ما با شتر سفر می‌کنیم؟

او می‌توانست پیشگام هنر ایرانی، مهمترین مینیاتوریست و استاد تجلید در جهان باشد.