ایران، دیار عجیبی است. گاه چنان به سوی عرفان در شتابیم که راه عقل را فراموش می‌کنیم و گاه چنان به سوی عقل می‌دویم که راه معنویت را به کوره‌راه‌هایی در جنگل می‌کشانیم. شاید به همین بابت است که هانری کربن، فیلسوف و اسلام‌شناس برجستۀ فرانسوی، در کتاب "اسلام ایرانی" سخن از اسلامی می‌گوید که مخصوص ایرانیان است. 

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب

نوشته‌اند وقتی قابیل هابیل را کشت، نمی‌دانست با مردۀ برادر چه کند. آن گاه کلاغی آمد و زمین را با چنگال‌هایش کند و قابیل دانست که چه کند. اما هیچ‌جا نوشته نشده که او بر خاک مزار برادر نشان و علامتی هم گذاشت یا خیر. شاید هم زمین را هموار کرده که بر جنایتش سرپوش بگذارد. 

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب

در بین بیش از ۲۵۰ گروه هنری و هنرمندان سرشناس موسیقی جاز از سراسر جهان که برای شرکت در جشنوارۀ جاز، این روزها در لندن به سر می‌برند، چند نام ایرانی هم به چشم می‌خورد. گروه کیهان کلهر و مهدی خلج که نام‌های آشنایی در دنیای موسیقی هستند و یک نام کمتر آشنا برای ایرانیان: گروه نو نیم تریو NoName Trio.
 
اعضای این گروه، دو ایرانی و یک بریتانیایی هستند: علی نوربخش، صالح زارعی و کری اوانس . آنها به سبک جاز می‌نوازند. هرچند جازی که به گوش می‌رسد، سبکی است مرکب از نوا‌ها و سازهای  ایرانی همراه با ملودی‌های غربی و آمریکای جنوبی. بنا بر این، اصولاً نوعی جاز تلفیقی است. به گفتۀ آنها گروه‌شان جایی است که موسیقی شرق با غرب به هم می‌رسد،  چون با توجه به این که هر کدام از اعضای گروه پیش‌زمینۀ خاصی از دانش موسیقی دارند، از موسیقی کلاسیک سنتی تا سبک‌های تلفیقی و جاز، هر کدام شمه‌ای از کوله‌بار خود را به موسیقی گروه‌شان وارد می‌کنند و این کارشان را شنیدنی می‌کند.
 
این جور درآمدن سازها و نواهای سنتی ایران با موسیقی جاز نه چندان عجیب است و نه برای اولین بار.  چرا که بداهه‌نوازی همیشه جزئی جدایی‌ناپذیر از موسیقی ایرانی بوده و اساس سبک جاز هم بر بداهه‌نوازی استوار است. محصول این ترکیب هم موسیقی است که مشابه آن را کمتر شنیده‌ایم. شاید همین هم راز جذابیت موسیقی آنها باشد. گروه های دیگری نیز تا کنون تجربه هایی عرضه کرده اند و خوانندگانی ایرانی هستند که هم موسیقی و هم آواز را تلفیق کرده اند و حتی شعر های مولوی را با موسیقی جاز خوانده اند.
 

موسیقی سنگین سبک جاز طرفداران محدود و خاص خودش را دارد. این سبک، مورد علاقۀ عدۀ کمی است که با انواع موسیقی آشنایی کامل دارند و به دنبال کاری متفاوت می‌گردند و برای جامعۀ ایرانی کمتر شناخته شده‌است. از این رو این گروه مخاطبان اصلی خود را بیشتر در جایی خارج از ایران جستجو می‌کند، هرچند امیدوارند با آب و رنگ ایرانی که به موسیقی خود می‌دهند، نظر طرفداران موسیقی تلفیقی جاز در ایران را هم به خود جلب کنند. اما به طور کلی، مخاطبان کنسرت‌های جاز در همه جای دنیا محدودند. بنا بر این  باید برای ارائۀ کارشان به جشنواره‌های مختلف رو بیاورند. جشنواره‌ای مانند همین جشنوارۀ جاز لندن که البته شرکت در آن هم کار هر کسی نیست و موفقیت بزرگی محسوب می‌شود.
 
با وجود این که کمی بیش از دو سال از تشکیل گروه نو نیم تریو می‌گذرد، این دومین بار است که آن در جشنواره‌های بزرگ شرکت می‌کند. تابستان گذشته این گروه در بخش کناره ای جشنوارۀ ادینبورگ یا فرینج ادینبورگ حضور یافت. جشنواره‌ای در پایتخت اسکاتلند که محلی است برای ارائۀ کارهای گروه‌های جوان و نیمه‌حرفه‌ای.
 
پله‌های پیشرفت آنها با اولین گام در سال پیش شروع شد. زمانی که بعد از یک سال تمرین دشوار بالاخره اولین آلبوم‌شان را به نام "Nothingness"  (هیچ) ضبط کردند. آنها امیدوارند با اعتباری که از شرکت در جشنواره‌های معتبر جهانی و کنسرت‌ها و ضبط آلبوم‌شان به دست آورده‌اند، بتوانند در آینده‌ای نزدیک تور جشنواره‌های جاز اروپایی خود را برنامه‌ریزی و اجرا کنند.
 
جشنوارۀ ده‌روزۀ جاز لندن، یکی از بزرگ‌ترین جشنواره‌های جاز دنیاست که قدمت آن به دهۀ ۱۹۷۰ میلادی برمی‌گردد؛ هنگامی که شهردار محلۀ کمدن لندن تصمیم گرفت یک هفته جاز به برنامه‌های جشنوارۀ کمدن اضافه کند. جشنوارۀ  کمدن در سالیان بعدی از رونق افتاد، اما هفتۀ جاز همچنان برقرار ماند تا در سال ۱۹۹۲ به شکل امروزی جشنوارۀ جاز لندن رسمیت پیدا کرد و امروزه محل هنرنمایی بزرگان موسیقی جاز جهان است.
 
در گزارش مصور این صفحه پای صحبت‌های علی نوربخش و صالح زارعی دربارۀ گروه "نونیم تریو" و موسیقی‌شان می‌نشینیم. تعدادی از عکس‌های این مجموعه کار امیر حشمتی  و خدایار شیبانی است.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنيد.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب

هندوستان سرزمین همیشه پررمز و راز بوده با مردمانی دارای عقاید و سبک‌های بسیار متفاوت که در کنار هم زندگی می‌کنند. در گوشه و کنار شهر حیوانات زیادی مانند گاو و بز و میمون و پرندگان فراوانی دیده می‌شوند که در آرامش مشغول بازی و زندگی هستند، در حالی که در بشقاب غذای هیچ‌کدام از مردم کوچه و خیابان گوشت نمی‌بینید.

یکی از راه‌های شناخت هر قوم و سرزمینی و سبک زندگی و باورهایشان توجه به خوراک و تغذیه آنهاست. این سبک زندگی و ذائقه ریشه در باورهای کهن مذهبی مردم هند دارد. در آموزه‌های مذهب هندوها، که اکثریت مردم هندند، خوردن گوشت جانوران و آزار رساندن به هر موجود جانداری منع شده‌است. یکی از قوانین اصلی این مذهب قانون "کارما" است که می‌گوید زیان رساندن به هر موجودی در جهان در نهایت باعث زیان رساندن به خود انسان می‌شود، چرا که انسان هم حلقه‌ای‌ است از حلقه‌های طبیعت.

آنها معتقدند که انسان‌ها موجوداتی گیاه‌خوار بوده‌اند و خوردن گوشت آنها را تندخو و ناآرام می‌کند و همچنین کشتن حیوانات و خوردن گوشت موجب رواج خشونت در جامعه می‌شود که البته این عقاید و باورها از زمان گاندی که یکی از مبارزان و رهبران بزرگ این سرزمین برای به استقلال رسیدن هند از استعمار بریتانیا بوده، پررنگ‌تر و جدی‌تر هم شده‌است.

گاندی که معتقد بود حتا مبارزه با ستم را هم باید بدون خشونت و خونریزی پی گرفت، می‌گفت: "من چیز جدیدی ندارم که به دنیا بدهم، حقیقت و ضدخشونت بودن هم‌سن‌وسال کوه‌ها هستند".

نکتۀ قابل توجه دیگر نحوۀ عرضۀ این غذاهای ساده و ارزان خیابانی است.  کاسه‌هایی درست‌شده از برگ درختان هر چند به نظر بسیار ابتدایی می‌آید، اما روشی بسیار طبیعی است چرا که پس  از خوردن، چیزی که نخورده می‌ماند همین برگ‌ها هستند که بسیار ساده و سریع به چرخۀ طبیعت برمی‌گردند. این مردم حتا برای خوردن غذاهایشان هم کم‌ترین زحمت را برای طبیعت ایجاد می‌کنند.

نرم‌خویی، آرامش و قناعت مردم این سرزمین، اهمیت ندادن به خوراک و توجه به روح و روان، مهم‌ترین دلیل پرورش عرفان در هند است.

بوی غذا در فضای کوچه و خیابان‌های شهرهای بزرگ هند هم می‌پیچد، چون سر هر چند قدمی می‌شود دکه‌ای را دید که انواع مختلف خوردنی‌های خوش‌رنگ و بو عرضه می‌کنند: چات‌های متنوع، وادا پائو، کباب و بریانی‌های گورکانی، شیرینی‌های پرچربی چون جَلبی (نوعی زولبیا) و بالوشاهی یا خوردنی‌های سرخ‌شده‌ای از قبیل سمبوسه و نمکی و پاکورا و نوشیدنی‌های پرادویه‌ای چون چای ماسالا، چای نعنا، شیرچای، لاسی (نوعی دوغاب) بیانگر طیف وسیع ذائقه‌های هندی است. هرچند همۀ غذاهای خیابانی هند گیاهی نیست، اما گوشت‌خواران در این بازار سهم به‌مراتب کمتری دارند.

در شهرهای بزرگ هند فروشگاه‌های غذای حاضری آمریکایی هم فراوانند، اما خوردنی‌های خیابانی ارزان هندی - با این که در پیاده‌روها و گاه روی زمین صاف قرار دارند و از شرایط بهداشتی اندکی برخوردارند - همچنان پرطرفدارترند. در گزارش تصویری این صفحه نمونه‌هایی از غذاهای خیابانی چند شهر هند را می‌بینیم.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنيد.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب

هر کتابی را بنا بر معمول باید خواند تا از لابه‌لای نوشته‌ها به مضمون و محتوای آن پی برد، اما پاره‌ای کتاب‌ها را باید تورق و تماشا کرد یا به مثابه سندی در آن نگریست تا نسبت به رویداد یا موضوعی اطلاع کسب کرد. "صد سال اعلان و پوستر فیلم در ایران" که به همت مسعود مهرابی از سوی چاپ و نشر نظر منتشر شده، از این دست است و کتابی است که تصاویر آن خاطرات چهار نسل از ایرانیان را دربارۀ سینما و فیلم بیدار می‌کند. البته کتاب به غیر از تصاویر خاطره‌انگیز، دارای مقدمه پر و پیمانی است که خواننده را نه تنها با تاریخ صد سال اعلان و پوستر فیلم در ایران، بلکه با طراحان و سازندگان پوسترها و در عین حال با دست‌اندرکاران سینما، از هنرپیشه‌ها گرفته تا کارگردانان، آشنا می‌کند. 

 

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب

درست چهل و یک سال پیش سنگ بنای منطقۀ آزاد در ایران گذاشته شد. در سال ۱۳۴۹ قانونی تصویب شد که به دولت اجازه می‌داد کالایی را که برای "استفاده، مصرف و فروش وارد بعضی از جزایر خلیج فارس می‌شوند"، از پرداخت حقوق و عوارض گمرکی، سود بازرگانی و عوارض دیگر معاف کند.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب

در سفر خیالی‌ام چابهار شهری بود که  چهار فصلش بهار بود و در ساحل سحرانگیز و جادوئیش آهنگ‌هایی شبیه آهنگهای هندی و پاکستانی بلند بود.  دریا هم پر بود از لنج‌ها صیادی و کشتی‌های بزرگ باری.

یادم می‌آید که صدای اذان از گلدسته‌های مسجد شهر به گوش می‌رسید و در کوچه‌هایش عطر تند غذای بلوچی و دریایی پیچیده بود. یادم است که برای دیدن ساحل گواتر و دیدن تمساح‌های پاکوتاه لحظه‌شماری می‌کردم.

وقتی سفر واقعی‌ام شروع شد، در پوستم نمی‌گنجیدم و غرق رؤیاهایم بودم. حتا وقتی فهمیدم تنها مسافران زن هواپیما هستیم، باز بالای ابرها رؤیاهایم مثل قطعات فیلمی‌ جلوی من رژه می‌رفتند و و من از ابرهای زیر پایمان عکس می‌گرفتم.

در طول مسیر با خود زمزمه می‌کردم: من می‌روم به چابهار، شهر اسطوره‌های زمان‌های دور و دراز، سرزمین سوزن دوزی‌های خیره‌کننده و نخل‌های سبز در سبز سر به فلک کشیده، سرزمین باد‌های یکصد و بیست روزه، دیار موج و مرجان و مردانگی، سرزمین ناز و نارنج و ترمه و ترانه، دیار همیشه‌بهار.

وقتی درهای هواپیما باز شد، گرما و شرجی هوا به استقبال‌مان آمد و راننده‌هایی با لباس‌های محلی بلوچی و ماشین‌های خارجی با پلاک منطقۀ آزاد.

در مسیر رفتن به هتل تغییرات دو دهۀ گذشته را به چشم دیدم. بیست سال پیش شهر چابهار دو تکه شده: شهر قدیمی ‌که چرخ زندگی ساکنان آن به صیادی می‌گذرد و منطقۀ آزاد که چشم به دنیای خارج دارد.

منطقۀ آزاد چابهار با دروازه‌ای از شهر جدا شده که اگر این دروازه هم نبود، باز شهر دوتکه بود. بخش قدیمی ‌فقیر و بخش جدید به ظاهر ثروتمند. اکثر ساکنان بخش قدیمی ‌شهر به شغل آبا و اجدای‌شان، یعنی صیادی مشغولند و وضعیت‌شان به‌مراتب بهتر از آنهایی است که در کپر زندگی می‌کنند. لازم نیست راه دوری بروی تا فقر را به چشم ببینی. پشت همین ساختمان‌های دولتی نظیر شرکت نفت و سازمان بهزیستی پر است از کپرنشین‌هایی که تنها سعی دارند زنده بمانند. البته همین خانه‌های حصیری و کپری دیش ماهواره‌ای هم دارند و گاه صدای خواننده‌های پاکستانی از آن‌جا به گوش می‌رسد. تسلط فرهنگی کشور همسایه را می‌شود حتا در غذاهای این بخش شهر به چشم دید.

فقط فقر نیست که جابه‌جا دیده می‌شود. اعتیاد نیز مثل خوره به جان شهر افتاده‌است. چابهار هم مثل دیگر شهرهای استان سیستان و بلوچستان به دلیل همسایگی با افغانستان که یکی از مراکز تولید مواد مخدر است، به شدت گرفتار مخدرات است.

گوشه و کنار شهر سفره‌خانه‌هایی است که برای مشتریان قلیان دارند. گوش تا گوش این سفره‌خانه‌ها پر است از کسانی که قلیان دود می‌کنند. ظاهراً قلیان کشیدن سرگرمی‌ پرطرفداری است در این ساحل گرم و شرجی، این را می‌شود از شلوغی کسب‌وکار سفره‌خانه‌ها حدس زد. در شهری که نه پارک دارد و نه سینما عجیب نیست که قلیان این همه طرفدار داشته باشد.

کمی‌ آن‌طرف‌تر پشت همان دروازه‌ای که شهر را دو قسمت کرده، وضعیت جور دیگری است. ساحل دریای عمان در قسمت منطقۀ آزاد چراغانی شده‌است. در این بخش از ساحل می‌توان روی صندلی و زیر آلاچیق نشست و دریا را تماشا کرد. انگار در این بخش شهر حتا موج‌های بزرگ و وحشی بخش قدیمی‌ هم کنترل شده‌اند.

اما این‌جا همه چیز تصنعی به نظر می‌رسد، حتا هتل، ویلاهای ساحلی و مراکز فروش تر و تمیز هم تصویر تلخ بخش قدیمی ‌شهر را پاک نمی‌کنند.

بنای منطقۀ آزاد چابهار حدود بیست سال پیش گذاشته شد، وقتی ایران دو منطقۀ آزاد دیگر هم داشت؛ یعنی کیش و قشم. هدف از تشکیل مناطق آزاد چند چیز بود: تسهیل تجارت، حذف قوانین گمرکی، جذب سرمایه‌گذاری و ایجاد واحدهای تولیدی. اما اصل ماجرا یک چیز بیشتر نبود: بهبود زندگی مردم محروم منطقه. 

اما چابهاری‌ها راضی به نظر نمی‌رسند و می‌گویند منطقۀ آزاد فقط شهرشان را شلوغ کرده و دیگر هیچ. البته این سرنوشت همۀ مناطق آزادی است که در این سال‌ها در گوشه و کنار ایران راه افتاده. همه یک جوری کنار دریا یا لب  مرز قرار دارند. منطقۀ آزاد کیش، قشم، بندر انزلی، ارس.

مهم‌ترین این مناطق آزاد در همسایگی چابهارند، کیش و قشم. هیچ‌ کدام‌شان حتا ذره‌ای به هدف نزدیک نشده‌اند. بیشترشان به جای آنکه سکوی صادراتی شوند، پایگاه واردات شده‌اند یا شبیه کیش ملغمه‌ای از واردات و گردشگری. فعلاً مزیت‌های دولتی نظیر حذف قوانین گمرکی و سود بازرگانی در خدمت واردات است.

این‌جا در اسکله منطقۀ آزاد چابهار، تریلی‌ها صف کشیده‌اند تا محموله‌‌های بزرگ وارداتی را به شهرهای دیگر به‌خصوص تهران حمل کنند. برای چابهاری‌ها مهم نیست بخشی از چیزهای که مصرف می‌کنند در همین محموله‌هاست. آنها می‌گویند حتا کالاهایی که وارد چابهار می‌شود، اول به تهران برده می‌شود و تجار بعد از اضافه کردن سود آن را برای مصرف به چابهار بازمی‌گردانند.

قرار بود منطقۀ آزاد جایی باشد که خارجی‌ها بدون روادید بیایند و کسب و کار راه بیندازند، اما دریغ یک خارجی. حتا در مرکز خرید منطقۀ آزاد چابهار داخلی‌ها نیامده بودند، چه برسد به خارجی‌ها. وقتی شب‌هنگام سری در مرکز خرید آن‌جا زدیم، متوجه شدم که  وارد هر غرفه که می‌شویم، تنها مشتریان آن غرفه ما هستیم و بومی‌ها و خبری از مسافرانی که برای خرید راهی مناطق آزاد می‌شوند، نیست. دلیلی هم ندارد وقتی قیمت‌ها فرق چندانی با تهران ندارد.

همه چیزهایی که در سفر می‌بینم، با تصویر رؤیایی‌ام فرق دارد و انگار خوابی واژگونه دیده‌ام. دست بر چشمانم می‌مالم تا باورم شود که بیدارم. وقتی مطمئن می‌شوم که بیدارم، با خودم عهد می‌کنم که روزی بازگردم؛ با این امید که اولین رؤیایم تعبیر شود. 

 

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب

سازمان آکسفام که سازمان خیریۀ بین‌المللی و مرکز آن در شهر آکسفورد است، از روز سه‌شنبه 15 ماه نوامبر نمایشگاهی را در شهر لندن برگزار کرده‌است، با عکس‌هایی از پنج عکاس که از کشورهای شوروی سابق عکس گرفته‌اند. این نمایشگاه در نزدیکی میدان ترافالگار و رودخانه تیمز در گالری استراند برگزار شده‌است. نمایشگاهی هرچند فروتنانه و کوچک، اما با عکس‌هایی تأثیرگذار.

اکنون بیست سال از فروپاشی شوروی می‌گذرد. سقوط و فروپاشی شوروی میان ماه‌های اوت و دسامبر ۱۹۹۱صورت گرفت. فرو ریختن این ابرقدرت که در آن زمان تنها رقیب غرب و به‌ویژه آمریکا بود هم به معنی پایان دوره‌ای بود که به "جنگ سرد" معروف شده بود و هم آغازی برای پایان نظام‌های کمونیستی در شرق اروپا و برخی از کشورهای جهان سوم. سرمایه‌داری پیروز شده بود و بسیاری از کسانی که در کشورهای کمونیستی از استبداد و نبود انگیزۀ اقتصادی به تنگ آمده بودند، گمان می‌بردند که به‌زودی زندگی آنها مثل کشورهای غربی خواهد شد. یعنی آزادی سیاسی همراه با رفاه نسبی اقتصادی. اما برای همه چنین نشد.

در این دو دهه کشورهایی که از دل شوروی بیرون آمدند و هر یک به سویی رفتند. کشورهای بخش اروپایی شوروی که به اتحادیۀ اروپا پیوستند، وضع اقتصادی مطلوب‌تری به دست آوردند. برخی دیگر هم با تکیه بر منابع طبیعی و تولید خود وضع اقتصادی خویش را تا حدی بهبود بخشیدند.

در میان این کشورها افراد بسیاری نیز به ثروت‌های زیاد دست یافنتد. کمتر روزی است که شما در رسانه‌های جهانی نام کسانی را از شوروی پیشین نشنوید که اکنون در شمار میلیاردرهای جهانند. برخی از اینها با دست بردن به میراثی که از شوروی مانده بود، به ثروت‌های بادآورده رسیدند. در برخی از کشورها، به‌ویژه جمهوری‌های جنوبی شوروی پیشین، گروه اندکی که بخشی از طبقۀ حاکمه هستند، در ناز و نعمت به سر می‌برند و افراد بسیاری در فقر زندگی می‌کنند. در این کشورها نه از بهداشت و آموزش و بیمۀ اجتماعی رایگان فراگیر گذشته خبری است و نه از آزادی‌های سیاسی و رفاه نسبی جامعه‌های اروپایی.

فروریزی شوروی از درون و به استقلال رسیدن پانزده پارۀ تشکیل‌دهندۀ آن با یک حرکت و جابجایی عظیم انسانی همراه بود. این جابجایی‌ها و جنگ‌ها با درد و رنج و و در برخی از کشورها با جنگ‌های داخلی همراه بود.

روسیه به عنوان بزرگ‌ترین و ثروتمندترین کشور کعبۀ آمال میلیون‌ها کارگر و مهاجری شد که در جستجوی کار و زندگی بهتر، به‌ویژه از برخی از جمهوری‌های کم‌درآمدتر، عازم آن شدند. اما دیگر این مهاجران، شهروندان پیشین نبودند و با آنها همانند بیگانگانی ناخواسته رفتار می‌شود؛ رفتاری که این روزها به ویژه در قبال شهروندان تاجیکستان در روسیه اعمال می‌شود و خبرهای آن در جهان منتشر شده‌است. اما در کشورهایی چون تاجیکستان و ارمنستان و گرجستان زندگی بدون کار در روسیه نمی‌گذرد. روسیه خود نیز در کنار ثروت سرشار پر از تهی‌دستان است.
 
در  این نمایشگاه عکاسی ، شما می‌توانید گوشه‌هایی از زندگی مردم عادی در کشورهای روسیه، ارمنستان، آذربایجان، گرجستان و تاجیکستان را ببینید؛ مردمی که نتوانسته‌اند از ثروت‌های نو بهره‌ای به دست آورند.

این تصاویر از یک سو نشان‌دهندۀ احیای مجدد فرهنگ‌ها و سنت‌های محلی این جوامع است و از سوی دیگر، نشان‌دهندۀ فقر نفس‌گیر و بی‌نوایی بسیاری از مردم این سرزمین‌ها. ما در تصویرها لباس‌های رنگارنگ و چشم‌گیر زنان تاجیک با نقش‌های اطلسی را می‌بینیم و نیز ابروهای به هم پیوستۀ دختران تاجیک را، هنگامی که با رنگ گیاه وسمه خود را آرایش می‌کنند؛ یا زنانی که در افق دور گوسفندان را می‌چرانند و یا از راه دور برای خانوادۀ خود آب آشامیدنی می‌برند.

در ارمنستان پیرزنی را می‌بینیم که با دلشکستگی به درختان زردآلوی خویش می‌نگرد که یخ زده‌است و دیگر امید به برداشت زردالو ندارد.

در منطقه تو وا در روسیه که در نزدیکی مرز مغولستان است، مردمی را می‌بینم که پارچه‌ها و لباس‌هایی را روی بند آویخته‌اند تا در آفتاب خشک شود. این تصاویر از مناطق دورافتادۀ این کشورها که نشان‌دهندۀ فقر است، با آن چه که در پایتخت این کشورها می‌گذرد، کاملاً متفاوت است. چرا که در پایتخت‌ها و شهرهای بزرگ این جمهوری‌ها طبقه‌ای جدید در حال سر برداشتن است که ثروتش حد و مرزی ندارد.

آکسفام در کشورهای شوروی سابق اکنون مشغول فعالیت‌های انسان‌دوستانه است. این سازمان خیریه می‌کوشد تا به کشاورزان خرده‌پا کمک‌های بهداشتی و صحی ارائه کند. به گفتۀ سخنگوی آکسفام، هدف از برگزاری این نمایشگاه مطرح ساختن مشکلات مردمی است که بیست سال پس از فروپاشی شوروی هنوز در وضع اقتصادی و بهداشتی نامطلوبی به سر می‌برند، در حالی که بسیاری از مردم در غرب از آنها اطلاعی ندارند و فی‌المثل برخی حتا نمی‌دانند که تاجیکستان کجاست.

عکاسانی که این تصاویر را برداشته‌اند، عبارتند از اندی هال، دیوید لوین، مایک گلدواتر، جاستین جین، ابی تریلر اسمیت و کی‌یران داهِرتی.

در تصویرهای آلبوم این صفحه عکس‌های این عکاسان را از چند کشور شوروی پیشین، بیست سال پس از فروپاشی آن اتحادیه، می‌بینید.

_{After the Thaw
The Strand Gallery
32 John Adam Street
London WC2N 6BP
15-19 November 2011}

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنيد.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب

نمایشگاه "نیروی خلاقیت" در موزۀ ویکتوریا و آلبرت لندن با همکاری شورای حرفه‌ها و کارهای دستی بریتانیا برگزار شده‌است. هدف از این نمایشگاه بالا بردن نیروی سازندگی یا خلاقیت در زندگی است و این که ما میتوانیم در زندگی روزانۀ خود نیز نوآوری کنیم. زیرا ما با نگاه کردن به اطراف‌مان چیزهایی می‌بینیم که توسط انسان‌ها ساخته شده و ما می‌توانیم آنها را با نوآوری‌هایی ادامه دهیم و کامل‌تر کنیم. تبدیل خُرجینی که دیگر از آن روی اسب یا الاغ استقاده نمی‌شود، به یک پـُشتی و یا کیف دستی برای خانم‌ها و یا روکش مـُبل یکی از این‌گونه کارهاست که ما با آن آشناییم. استفاده از بافتنی و قلاب‌دوزی برای درست کردن مجسمه و یا قالب‌ریزی پلاستیکی برای کفش‌هایی متفاوت همه نشان‌دهندۀ نوآوری‌هایی است که در این نمایشگاه به آن بر می‌خوریم.

در واقع این نمایشگاه می‌خواهد به ما بگوید که چه‌گونه می‌توانیم با ایجاد تغییرات در آشیایی را که در اطراف‌مان می‌بینیم درگرگونی‌هایی بیافرینیم و یا به کشف و چیدمان‌ها و اختراع‌های تازه‌ای برسیم و با به کار بردن تخیل و یا نیروی سازندگی‌مان آنها را با محیط و نیاز زندگی امروزی دمساز کنیم.

به گفتۀ برگزارکنندگان این نمایشگاه، نوآوری و خلاقیت و سازندگی چیزها می‌تواند با افزودن یا کاستن بخشی از یک شیء و یا ترکیب و تغییر صورت پذیرد.

در نمایشگاه می‌بینیم که در لهستان کارگاهی کارش بافتن کلاه ویژۀ کشیشان بود؛ چیزی شبیه عرقچین بافتنی یا قلاب‌بافی. زمانی که از شمار کشیشان کاسته شد یا کشیشان دیگر از این کلاه سرشان نگذاشتند، کارگاه بیکار بود.  جرقه‌ای در ذهن صاحب گارگاه درگرفت تا زیرپوش دست‌باف برای زنان ببافد! از نگاه بسیاری این کارگاه یک کار دستی هنری کم‌نظیری آفریده که اکنون بسیار محبوب است و تقاضای مشتریان بیش از تولید است. 

در بخشی دیگر عکسی آمده‌است از مردی که یک چشم دارد و معمولاً چشم بند سیاهی روی چشم نابینایش می‌گذارد که بسته بودن و کور بودن آن را نشان ندهد. یا عینک سیاه می‌زند. هنرمندی اهل هلند به فکر افتاد تا چاره‌ای بیندیشد و سرانجام از چینی بسیار سبک و نازک چشم‌پوشی ویژه ساخت که بر روی آن گلی زیبا طراحی شده‌است.

در کشور اندونزی از بعضی از نخل‌ها به نام "ساگو" نشاسته‌ای به دست می‌آید که آن را خشک می‌کنند و بعد آرد می‌کنند. خانواده‌ای در اندونزی برای آرد کردن این ماده با مشکل روبرو بودند. آهنگری تصمیم گرفت تا نوآوری کند و با افزودن نوعی چرخ دنده به یک ارّه برقی کار آسیاب کردن ساگو را برای خود و دیگران آسان کردند.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب