علی فاضلی

اتوبوس شلوغ است.  تکان و فشار از هر سو بازو های من و او را گهگاه  به هم می کوبد.  دوباره فاصله ای می افتد میانمان و باز این کار تکرار می شود. هر دو ایستاده ایم. یک ساک دستی دارد که میان پاهایش قرار داده .

سرش را آرام کنار گوشم  می آورد: "اینجا ایستگاه سوم است درسته؟"  می گویم "درسته." من و او مثل هم هستیم با این تفاوت که او چشم هایش را روی هم گذاشته. عصای سفیدش را چند تکه کرده به دست می فشارد. نامم را می گویم و می گوید "ابراهیم  هستم، بچه افغانستان."

اندکی با هم از این در و آن در حرف می زنیم و بعد می گوید: "ایستگاه پنجم است دیگر. خدا نگهدار."  پیاده که می شود، همسرش نیز با چشمان بسته او را صدا می زند. هر دو دست هم را می گیرند و باز بازویم می خورد به بازوی کناری و در آخرین پنجره اتوبوس گمشان می کنم .

کور، معیوب، نابینا، روشن دل، اینها نام هایی است که میان افغان ها و ایرانی ها به این افراد داده می شود. با خودم فکر می کنم، اگر این اتوبوس قدمی آن طرف تر، یعنی کنار جوی بزرگ خیابان پارک می کرد، ابراهیم  و امثال او چه طور می توانستند پیاده شوند. او باید چقدر بگردد،  تا مسیری بیابد به سوی پیاده رو؟ چه قدر از فضاهای شهری که در آن زندگی می کنیم، مناسب نابینایان است؟ مثلا  این همه حصار و مانع در اطراف پارک که برای جلوگیری از ورود دوچرخه و موتورسیکلت قرارداده اند، ورود من را به داخل پارک سخت کرده، چه رسد به امثال ابراهیم.

اما تنها نبود فضاهای نامناسب شهری نیست که این قشر از اجتماع را می آزارد.  طبق قانون سه درصد از استخدام های ادارات دولتی مختص معلولین است. اما کمتر در ارگان یا حتا بانکی می توان یک فرد با ویلچر دید، تا چه رسد به نابینایی عصا به دست. آنها می گویند، بزرگترین مشکل ما داشتن کار و شغل است. همین دست فروشی را هم از ما گرفته اند.  برخی  از روی ترحم از ما جنس می خرند. این را در صدایشان می شود دید. ما چیز زیادی نمی خواهیم، به همان اندک سودمان قانعیم.

در جهان نابینایی را به سه دسته تقسیم بندی کرده اند. گروه اول کسانی هستند که هیچ نوری را نمی توانند ببینند و در واقع نابینای مطلق و یا کاملا نابینا هستند. در دسته بندی ورزشی به آانها نابینای B۱ گفته می شود. گروه دوم کسانی هستند که تنها جلوی پایشان را می توانند ببینند. به آنها نیمه بینا یا B۲ می گویند. و در نهایت گروه B۳   که بینایی آنها نسبت به نیمه بینایان مطلوب تر است. گفته می شود که این معلولیت شیک ترین معلولیت ها به لحاظ ظاهری است. 

در مشهد خانواده هایی وجود دارند که زن و مرد هر دو نابینا هستند. بسیاری از این خانواده ها ترجیح می دهند ساعات تفریحشان را باهم بگذرانند. آنها میان هم اصطلاحات جالبی را به کار می برند. مثلا به نابینای کامل "تمام سوز" و به نیمه بینا می گویند که "طرف نیم سوز شده."

 در گزارش تصویری  این صفحه به دیدار خانواده های امید  قاسمی و حسن حسینی می رویم که هر دو تبعه افغانستان هستند و همسران ایرانی اختیار کرده اند و بیشتر با زندگی و دنیای نابینایان آشنا می شویم.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنيد.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب