خطی زسرعت و آتش
شهاب میرزایی

 
جمعه بیست و هشتم تیر ماه برابر است با سالروز تولد سیمین بهبهانی. هشتاد و دو سالی که همراه بوده است با پرفراز و نشیب ترین برهه های تاریخ ایران.  سیمین در گذر از این تاریخ تلخ، از کودکی به جوانی رسید و از میان سالی به پیری. غزلش از عشق آغازشد و سپس با آوردن اوزان نو و سراییدن چهارپاره ها، به جستجوی مضامین جسورانه اجتماعی رفت و چهار چوب های کلاسیک غزل را درهم شکست.

او که در جوانی همنشین فروغ فرخزاد، لعبت والا و ژاله اصفهانی بود و در میانسالی دمخور شاملو و گلشیری و خویی. در این روزگار پیری و در این سرای بی کسی اگر دلش تنگ شود، معدود گوش هایی چون شیرین عبادی و پوران فرخزاد را هم سخنش می یابد.

روزی که به سراغش می رویم با خوش رویی و خوش خلقی میزبانمان می شود. در اوج گرمای تموز تهران، با شیرینی شربت، پذیرایمان می شود و با طنزی فاخر از خاطرات تلخ و شیرین می گوید.

وقتی از سال روز تولدش می گوییم، می گوید این رسم فرنگی ها است و چه رسوم زیبا و کهن هزاران ساله ای که در فرهنگ سرزمین ما ریشه داشتند و هزار افسوس و دریغ که همگی در چند دهه برباد رفتند.

آخرین کتاب شعرش نه ماه در اتنظار مجوز چاپ است و مدت ها است که دیگر نمی تواند چیزی بخواند و از آدم ها فقط سایه هایشان را نظاره می کند و منتظر کسی است که بیاید و کتاب های جدید را برایش بخواند.

با این همه اما، هم چنان سرپا و قبراق و شجاع است و از همه تغییرو تحولات فرهنگی و اجتماعی با خبر است. کارهای روزانه زندگی شخصی و فرهنگی اش را خودش انجام می دهد. و وقتی به سخن گفتن می افتد، ما را همراه می کند با گفته و ناگفته های پیدا و پنهان تاریخ ادبیات معاصر ایران.

از بزرگداشت های خارج از ایران می گوید و دل شکستن های وطن. وقتی بغضی فروخورده گلو را می خراشد و اشک ها در پس مژه ها  متراکم شده اند، پیش خود واگویه می کنیم که اگر در کشور آندره مالرو می زیست، با او چنین می کردند.

وقت خداحافظی تا دم در می آید و با خنده ای سرخوشانه به زندگی و زیستن و شدن دعوتمان می کند. همان دعوتی که سال ها، درشعرها و با مخاطبانش می کند.

 سیمین بهبهانی در این گزارش مصور از زندگی اش می گوید.

  برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنید

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب