حسین داودی

"حاج قربان سلیمانی" از آخرین استادان موسیقی سنتی شمال خراسان بود و بسیاری گمان می کردند که پس از درگذشت او از موسیقی مقامی و سنتی ایران خبری نخواهد بود.

فضای زمان ما پر است از موسیقی جوان پسند. راک و رپ و پاپ و جازو چیزهایی از این دست. ولی این موسیقی پر جنبش و شور و انرژی شاید چنگی به دل بسیاری که دوستار موسیقی سنتی اند، نزند.

اینک بیش از یک سال از درگذشت حاج قربان می گذرد. من به جستجو پرداختم، تا ببینم وضع موسیقی محلی و سنتی و مقامی از چه قرار است. آن چه دریافتم، دل مرا شاد کرد. چون دیدم که علیرغم فراز و فرود بسترها، رودبار موسیقی همچنان جاری است.

در مشهد، شهری که هم مدرن است و هم سنتی، به دیدن استاد محمد یگانه، فرزند مرحوم استاد حسین یگانه، می روم که به آموزش موسیقی مقامی ایران می پردازد. او نیز چون سایر بخشی ها خود می نوازد و می خواند و سازش را می سازد.

او چون درختی در طوفان، ایستاده است تا توان موسیقی مقامی را به رخ بکشد و ماندگاری آن را ثابت کند. خانه ای دارد که به سختی می شود از سیمای امروزیش فهمید که در آن دوتار می سازد و دوتار نواز تربیت می کند.

با رویی گشاده مرا می پذیرد. استاد یگانه برایم از زیر و بم موسیقی مقامی می گوید و مرا با زبان این موسیقی آشنا می کند. می گوید که در این کار است، تا از موسیقی مقامی برای بازگویی غیرت و پهلوانی کمک بگیرد و آن را در داستان های منظوم شاهنامه بیامیزد. 

پنجه در دوتار می اندازد و دل مرا به تار می بندد. روایتش آشناست. داستانی از زندگی است، که در آن از غم و غربت و عشق و شادی می گوید، بی اختیار مرا با لرزش دست و تار خود همراه می کند. از زادگاهش می گوید، از شهر قوچان در شمال خراسان رضوی، از شأن و شوکت بخشی ها در گذشته و این که حالا خود را شرمنده خانواده اش می داند.

دوتارش را چنگی می زند، گویا آنچه را از روزگار دیده، با او که مونس و همرازش است، مروری می کند، سپس لبخند تلخی می زند و می گوید: خدا را شکر این موسیقی آن قدر جان و استخوان دارد که هنوز هم جان هزاران جوان مشتاق را پر از نغمه کند و روایتگر عشق های امروزی باشد.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنيد.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب