مشاطه گران پيدا و پنهان
مديا مصور 

شايد بتوان عطردان هاى مفرغى فينيقى و سومرى‌ را كه براى نگهدارى مايعات معطر ساخته شده بود نشانه هايى از آرايش و آرايشگرى در دوران باستان دانست.

از مصر باستان هم آثارى به دست آمده از جمله شانه‌هايى از عاج و استخوان هاى حيوانات گوناگون و تصويرهايى كه آرايشگران را نشان مى دهد.

در ايران نيز آثار كشف شده نشانگر اين نكته است كه پيش از مادها استفاده از گردن‌بند، انگشتر، و دست‌بند رواج بسيار داشته است.

علاقه و توجه شاهان ساسانى به آرايش وآرايشگرى ،باعث رشد اين هنر در اين دوره شد و از آن زمان استعمال صمغ ها و گياهان رنگى مخصوصاً حنا در ميان ايرانيان معمول شد.

در دوره ساسانى به دليل رواج آرايش در ميان گروه‌ها و طبقات مختلف دربارى و اشرافى مشاطه گران و آرايشگران نيز چون رامشگران مقامى والا داشته‌اند و آرايشگران از نديمان مخصوص خاتون ها و ملكه ها به شمار مى‌آمدند.

بعدها كه آرايش و مشاطه گرى در بين طبقات ديگر جامعه نيز رواج پيدا كرد به تدريج از حرمت و مقام آرايشگرها كاسته شد.

پيش از آن كه واژه آرايشگاه و آرايشگر در چند دهه اخير همه جا گير شود، به آرايشگران سلمانى و دلاک مى گفتند و هنوز هم در برخى مناطق همان را مى گويند.

تا اواسط قرن كنونى و حتى بعدتر سلمانى ها، به خصوص در مناطق كم درآمد و دور افتاده، در كنار تراشيدن مو و اصلاح سر و صورت حجامت مى كردند، ختنه مى كردند، و گاه دندان هم مى كشيدند.

سلمانى هاى مرد افرادى بودند كه در حمام ها يا كوچه پس كوچه ها به صورت دوره گرد مى‌گشتند و سر و صورت مردانرا اصلاح مى كردند و زنان آرايشگر نيز عموما كسانى بودند كه براى كسب درآمد به منازل مشتريانشان مى رفتند و صورت زنان خانه را بند مى انداختند و با سرخاب و سفيدآب آرايش مى كردند.

نخستين مغازه‌هاى آرايشگرى در شهرهاى بزرگ ايران  به وجود آمد. اغلب اين مغازه‌ها بسيار كوچك و تنها براى مردان بودند، اما كم كم آرايشگاه ها بزرگتر شدند. 

با گذشت چند سال از آغاز به كار اين مغازه‌ها، مغازه‌هايى نيز براى آرايش زنان راه‌ اندازى شد با اين تفاوت كه اين‌بار اغلب مردان آرايشگر بودند كه وظيفه آرايش زنان را برعهد داشتند.

در واقع از دل مشاطه گرى و سلمانى و دلاكى، اكنون شغل هاى گوناگونى و رشته هاى ويژه اى بيرون آمده كه هر كدام آن تخصصى محسوب مى شود و آرايشگران بايد برايش دوره ببينند و درس بخوانند.

با تمام اين احوال، عليرغم راه‌اندازى مغازه‌هاى مدرن آرايشگرى، بر منزلت اين شغل افزوده نشد و كماكان شاغلين اين حرفه زير نگاه سنگين اجتماعى به كار خود ادامه مى‌دادند.

پس از انقلاب اسلامى ايران در سال ١٣٥٧ خورشيدى معادلات حاكم بر اين شغل نيز مانند برخى مشاغل ديگر تغيير يافت و آرايشگاه هاى زنان به مكان‌ هايى مبدل شد كه ورود آقايان به آن ممكن نبود و تنها زنان آرايشگر اجازه داشتند كه به آرايشگرى زنان بپردازند.

در گزارش تصويرى اين صفحه چند آرايشگر زن در تهران از تجربه هاى خودشان صحبت مى كنند.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنید.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب