در یک ناحیه غیرمجاز، زنان و مردان تواماً به دریا رفته اند. کاری که در جمهوری اسلامی قدغن است. همه رعایت حجاب اجباری را کرده اند و زنان و دختران با بلوز و شلوار به دریا رفته اند که با خیس شدن و چسبیدن به بدن هیأت غریبی به آنها داده است.

مردان اما با مایو و شورت های بلند مشغول شنا هستند. مأموران انتظامی در ساحل قدم می زنند و یکی از آنها خطاب به خانمی می گوید:

- بیرون بیایید! چرا نمی روید در قسمت مجاز شنا کنید؟
خانم جواب می دهد: من یک پسر و یک دختر دارم. اگر دخترم را به قسمت مجاز ببرم، پسرم را چه کنم؟ کی از او مواظبت می کند؟ 
مأمور نیروی انتظامی با عصبانیت می گوید: من چه می دانم؟ مگر نمی دانید این ناحیه غیر مجاز است؟

پنجاه شصت سال پیش که دریا رفتن هنوز مد نشده بود دریا ناحیۀ مجاز و غیر مجاز نداشت. مانند جنگل و هر جای دیگر طبیعت آزاد بود. ساحل دریا اینهمه مؤدی نداشت. متعلق به همه بود.

ویلاها تک و توک بودند اما اینهمه زیاد نبودند. کنار دریا تا چشم کار می کرد، شن های ساحلی آرام زیر آفتاب درخشان خفته بود و فک هایی که به ساحل خزیده بودند تن به گرمای شن ها داده بودند.

پرندگان هم نزدیک ساحل بر سر آب های نیلگون در پرواز بودند تا طعمه ای از ماهیان دریا نصیب ببرند. هنوز سازمان های مختلف دولتی، نیمه دولتی و خصوصی تمام ساحل را نگرفته بودند که برای کارمندان یا مقامات، اقامتگاه و برج و بارو بسازند.

مأموران نیروی انتظامی اصلا حضور نداشتند که کاری به کار شناگران داشته باشند. اگر در بعضی قسمت های ساحل شهرداری ها یا بخش خصوصی پلاژ ساخته بودند هر کس می توانست وارد پلاژ شود و با مایو به دریا برود.

زن و مرد و جوان و پیر همه در کنار یکدیگر و با مایو به دریا می رفتند، نه با بلوز و شلوار و روسری. ساحل امن بود. غریق نجات ها مدام از شناگران مواظبت می کردند و روزگار، روزگار دیگری بود.

بعدها مردم ثروتمند تمام ساحل را به خود اختصاص دادند. زمین ها را خریدند. از کی؟ معلوم نیست. ویلا ساختند و تبدیل به باغ کردند و همه جا شد حریم خصوصی. جز پلاژهای شهرداری و برخی پلاژهای بخش خصوصی، کمتر جایی برای عموم ماند.

وقتی رژیم شاهنشاهی برافتاد، همان اندک امکانی هم که برای عموم مردم برای رفتن به دریا مانده بود از میان رفت. بسیاری زمین ها و ویلاهای ساحلی مصادره شد و به خواص یا  سازمان های خاص تعلق گرفت. جایی برای عموم مردم نماند. پلاژهای عمومی هم وارد« طرح سالم سازی دریا » شد.

سالم سازی دریا یعنی این که دیگر زن و مرد با هم نمی توانند به دریا بروند. دریا را در ناحیه پلاژها با چادر برزنت دو قسمت کرده اند. زنان یک طرف و مردان طرف دیگر.

خانواده ها دیگر نمی توانند با هم به دریا بروند. آنها باید نواحی مختلف ساحل را جستجو کنند و جایی در پس و پشت ها بیابند تا دور از چشم مأموران تنی به آب بزنند. تازه زن ها با بلوز و شلوارکه  در هیچ جای دنیا معمول نیست.

مردمانی که دستشان به دهنشان می رسد تابستان ها به ترکیه می روند و پول های خود را در آنجا خرج می کنند تا در آنتالیا یا جاهای دیگر تن به آب دریای مدیترانه بسپرند.

آنها که نمی توانند یا باید از خیر دریا بگذرند و یا به وضعیت ایجاد شده تن در دهند. آنجا که زنها و مردها با یک چادر برزنتی انبوهه می شوند آب دریا بی اندازه کثیف است و بسیاری از مردم رغبت نمی کنند در آنجا تن به آب بسپارند.

دریا از رونق افتاده است. پلاژها غلغله های سابق را چون خاطرۀ دوری به یاد می آورند. مردمان از دل و دماغ رفته اند. سازمان ها و ثروتمندان در دریا شنا می کنند و مأموران در ساحل پاس می دهند. روزگاربازهم روزگاردیگری شده است.

در گزارش مصورى که در اين صفحه مى بينيد آيدا مهاجر روايت خودش را از معناى دوگانه دريا براى مردان و زنان در ايران نقل مى کند.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنید

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب