در افغانستان رواج است که خانواده هایی که پسر نامزد شده دارند، به مناسبت های مختلف برای عروس آینده شان تحفه یا پیشکش می برند. این یک رسم دیرینه است که تقریباً در تمام نقاط این کشور رواج دارد و میتوان آنرا یک رسم تمام  زنانه دانست که مردان در آن دخالت چندانی ندارند.

یکی از این مناسبت ها عید بزرگ یا عید قربان است. یکی دو هفته قبل از عید، خانواده داماد برای تهیه عیدی دست به کار می شوند و یکی دو روز قبل از عید، مادر و خواهر داماد به اتفاق تعدادی از خانم های فامیل هدیه ها را برداشته و دف زنان رهسپار خانه عروس می شوند.

هدیه ها و ونحوه آماده سازی آنها نیز بوی سنتی دارد و همه اقلام آن به آسانی خریدن از بازار نیست. مثلا  چادر گاج که نوعی پارچه حریر است باید دور تادورش با دست بافته شده باشد، همین طور شلوار سفید رنگی که حتماً پاچه آن باید به صورت زیبایی دوخته شده باشد. اما عید قربان ویژگی دیگری نیز دارد و آن بردن قربانی است که معمولا گوسفند است.

مراسم به دور از چشم مردان، با رقص و بازی خانم ها ادامه می يابد وسپس یکی از فامیل های داماد تمام هدیه هایی را که خانواده داماد تدارک دیده و درون بقچه ای گذاشته شده  دانه به دانه به حاضرین نشان می دهد و حضار با صدای بلند مبارکباد می گویند.

در پایان خانواده عروس نیز هدیه ای را که برای داماد تهیه کرده و معمولاً یک دست لباس محلی افغانی و یا یک دست کت و شلوار است، داخل همان بقچه گذاشته و به خانواده داماد پیشکش می کنند و بدین ترتیب  مراسم پایان می یابد.

این رسم معمولا ٥ بار در سال البته با تفاوت های اندکی تکرار می شود که عبارتند از مراسم بردن براتی در ١٥ شعبان، بردن رمضانی (افطاری) در روز اول ماه رمضان، بردن عیدی  به مناسبت عید کوچک (فطر) و بردن عیدی در روز نوروز ولی دو مورد اول از اهمیت کمتری برخوردار است و عده ای آنرا به جا نمی آورند.

به هر حال به جا آوردن این مراسم به اضافه مراسم نامزدی، شیرینی خوری و عروسی، هزینه های کمر شکنی را بر جوانان افغان تحمیل می کند که اثرات منفی اقتصادی و روانی ناشی از آن تا سال ها بر زندگی زوج های جوان و حتی فرزندان آنها سایه می افکند.

این رواج ها وسنت های قدیمی که امروزه با تجملاتی شدن و چشم و هم چشمی ها و رقابت های فامیلی در آمیخته مانعی بر سر راه ازدواج جوانان نیز شده است و سن ازدواج رو به افزایش است.

در بسیاری موارد این گونه مراسم، باعث بدهکاری  داماد می شود و وی را  ناگزیر می کند تا در ابتدای زندگی مشترک، برای جبران بدهکاری مهاجرت کند و یا به سفرهای کاری طولانی برود. تا آنجا که تعدادی از آنها پدر می شوند و فرزندانشان بزرگ می شوند ولی هنوز آنها را ندیده اند.

تورم و گرانی بیداد می کند و قیمت ها همچنان رو به بالا در حرکتند. ولی گویا رواج، رواج است و باید انجام شود اما آنچه مسلم است اینست که این قدر خرج و تشریفات با اقتصاد ضعیف مردم افغانستان هیچ گونه سنخیتی ندارد.

در گزارش مصور اين صفحه که مينا شايسته فراهم کرده خانم بخت آور مراسم عیدی بردن را نقل مى کند.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنيد

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب