ایرانی جماعت هرجا برود، شهروند هر کشوری که بشود باز ایرانی است، باز هم دلش با رسم و خوی دیرینش شاد می‌شود، باز هم هرجا برسد محله‌ای را، خیابانی را از نشانه‌های ایران پر می‌کند تا بگذراند "زمستانش" را و برسد به بهار، آن سبزی که جان را و تن را شاد می‌کند.

در مونترال کانادا بعضی وقت‌ها بهار با برفی نرم و تازه می‌آید، با بادی سرد که اگر تقویم پیش رویت نباشد گاهی فراموش می‌کنی سال نو شده، درختان سبز شده‌اند اما همیشه چیزی هست که نگذارد تازگی نوروز از یاد برود؛ همیشه نشانه‌هایی هست که به یادمان بیاورد سال با همین نرمه‌برفی که می‌بارد تازه می‌شود، فروردین از راه می‌رسد و فرزندانمان شاد می‌شوند؛ ما هم شاد می‌شویم.

شاید معروف‌ترین خیابان مونترال برای ایرانی‌ها شربروک باشد. شربروک طولانی‌ترین خیابانی است که در سال ۱۸۱۷ احداث شده و از غرب تا شرق مونترال ادامه دارد و این جزیره را به دو نیمه‌ شمالی و جنوبی تقسیم می‌کند. این خیابان اما چند دهه است که محل تجمع ایرانیان مونترال شده. رستوران‌های ایرانی، فروشگاه‌های ایرانی و آپارتمان‌های بلندی که ایرانیان مهاجر را در خود جای داده‌اند. کمتر کسی است که از راه برسد و گذارش به این خیابان نیافتد، چه برای اقامت و چه برای خرید، بخصوص برای خریدهای سال نو.

شربروک را حتا غیرایرانی‌ها هم به "خیابان ایرانی‌ها" می‌شناسندش. این خیابان باعث شده تا فرهنگ ایرانی زنده بماند. زبان فارسی که روز به روز در حال تغییر است در همین خیابان از طریق مهاجران تازه‌وارد به گوش قدیمی‌ترها می‌رسد، واژگان نوساخته، اصطلاحات تازه و بسیاری از آن چیزها که فرهنگ ایرانی را در گذر زمان می‌سازند در همین خیابان بین ایرانیان جا می‌گیرد و نوروز، این آیین باستانی ایران‌زمین هر سال حضور خود را اعلام می‌کند.

اما این خیابان برای مهاجران کوچک، فرزندان ما هم جای خوبی است. جایی که زبان فارسی از یادشان نمی‌رود، فرهنگ ایرانی برایشان زنده می‌ماند و در کشوری که ملیت‌های مختلف رنگینش کرده‌اند، از جلوه‌ رنگ کشورشان غافل نمی‌مانند.

در گزارش این صفحه  "همایون" و "ماهور" را می‌بینید؛ چند سال پیش به مونترال آمده‌اند و از آن موقع سال برایشان دو بار  آغاز می‌شود، یک بار در آغاز ژانویه و یک بار هم در آغاز فروردین. آن‌ها هم مثل بسیاری از مهاجران دیگر یاد گرفته‌اند هر دو تقویم را حفظ کنند. سپیدی برف ژانویه با سبزی فروردین که در هم بیامیزد قرمزی یک گل سرخ را کم دارد تا بشود پرچم سه‌رنگ خودمان. کاش این سرخی در سال جدید خون دل نباشد، دشتی پر از شقایق و لاله باشد، به شادخواری این فروردین که هر ایرانی هرجا که باشد سزاوار آن است. 

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب