حاجى فيروزها با صورت و دست هاى سياه، لباس سرخ و كلاه مقوائى كه به سر دارند با صداى دايره زنگى ها و شعر و آوازشان بشارت رسيدن نوروز و بهار را در شهرها پركرده اند. حاجى فيروزها اگرچه تنها قاصدان جشن هاى بهاره نيستند اما شناخته ترين و مردمى ترين آنها هستند.

حاجى فيروز شخصيتى قديمى در فرهنگ ايرانی است. در روستاهاى خراسان ننه خانوم بوده، در خمين و اراك به ننه نوروز معروف بوده، در آذربايجان ننه مريم، در گيلان عروس گله و در جاهاى ديگر به اسم هاى ديگرى مثل بابانوروز، عمو نوروز و گله خان خوانده مى شده است. هنوز هم در گوشه و كنار ايران بعضى از اين اسم ها متداول اند.

به روايتى صورت سياه حاجى فيروز نشانه به سررسيدن سياهى زمستان و سرما و لباس سرخ و دايره زنگى اش دعوت به شادى و رفع كينه هاست.

بسيارى معتقدند كه صورت سياه، لهجه مخصوص و تكيه بر كلمه ارباب كه از مشخصه هاى شخصيت حاجى فيروز هستند با حضور برده هاى سياه در ايران و نقش احتمالى آنها در سرگرم كردن ارباب هايشان در جشن نوروز ارتباط دارد. ادامه اين سنت با آزاد شدن برده ها شخصيت حاجى فيروز را به كوچه و بازار كشاند و باعث مردمى تر و فراگيرتر شدن رقص و نمايش شادمانه آنها شد. امروز در خيابان ها و معابر هر شهر بزرگ و كوچكى در ايران حاجى فيروزها بشير نوروز اند.

گزارش عليرضا واصفى و نازنين معتمدى از يك گروه جوان و نوجوان حاجى فيروز را در بالاى اين صفحه ببينيد. 

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنید

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب