غلامعلی لطیفی

این برج، با ارتفاع ۴۳۵ متری و تاج گنبدی شکل خود، نه تنها می تواند مشکل پنجاه سالۀ ارسال و دریافت امواج تلویزیونی در تهران را حل کند، بلکه نمادی دیگر باشد برای کلان شهری مانند تهران.

برج میلاد،که طراح و معمار آن دکتر محمود رضا حافظی و سازندۀ آن شرکت "یادمان سازه" است، بخشی از مرکز تجارت بین المللی و ارتباطات راه دور(Telecommunications) تهران است که شامل یک رستوران گردان در طبقۀ دوازدهم، با چشم اندازی هیجان انگیز از شهر، یک " مرکز تجارت بین المللی"، یک "مرکز همایش های بین المللی"، یک هتل ۵ ستاره و یک پارک «فناوری اطلاعات » ( IT ) است که این آخری مدتی بعد آمادۀ بهره برداری خواهد شد.

ضرورت ایجاد چنین سازه ای به دهه ها پیش باز می گردد که به لحاظ پستی و بلندی های طبیعی سطح تهران، از همان بدو تأسیس فرستنده های تلویزیونی در ده های ۳۰ و ۴۰، دریافت امواج تلویزیونی برای بخش هائی از ساکنان شهر با مشکل همراه بود و شماری از اهالی  تهران حتا با نصب آنتن های بسار بلند هم قادر به دریافت تصاویر سالم و بی نقص تلویزیونی نبودند.

تهران، که در حاشیۀ شمالی فلات ایران بر دامنۀ جنوبی رشته کوه های البرز واقع شده، علاوه بر شیب شمالی – جنوبی خود،  اساساً طبیعتی ناهموار دارد و این نا همواری با گسترش افقی شهر طی نیم قرن اخیر و وارد شدن بسیاری از روستا ها و تپه های اطراف به درون شهر و احداث شهرک های بی شمار در کنار آن، افزایش فوق العاده یافته و پخش امواج تلویزیونی را به معضل بزرگتری تبدیل کرده است. 

گفته می شود با نصب آنتن فرستندۀ های  تلویزیون بر فراز برج میلاد این معضل برای همیشه حل خواهد شد. در این میان لازم به ذکر است که عده ای از تهرانی ها با استفاده از "دیش" های ماهواره، که همۀ کانال های داخلی، حتا مراکز استان ها، از آن قابل دریافت است، این معضل را، هر چند به صورت انفرادی، حل کرده اند.

برج مخابراتی میلاد –که گاه با این عنوان از آن نام برده می شود– شامل ۴ بخش است و این بخش ها عبارتند از پى، بدنۀ برج، رأس برج و دکل آنتن ها که تا ارتفاع ۴۳۵ متری با بتن مسلح ساخته شده و پس از آن دکل فلزی نصب شده است.

در طبقات دوازده گانۀ برج تا طبقۀ یازدهم تأسیسات مکانیکی و فنی خود برج و دستگاه های پخش امواج تلویزیونی  و سالن های رستوران و تریا و یک رستوران مهمانان ويژه "VIP" قرار گرفته و در دو نیم طبقۀ دوازدهم "گنبد آسمان" واقع شده است.

برج میلاد، بعد از برج های تورنتو با ۵۵۳ متر، مسکو با ۵۳۳ متر و شانگهای با ۴۶۰ متر ارتفاع، مرتفع ترین برج تلویزیونی محسوب می شود و در مقایسه با برج های مشابه خود در جهان دوازدهمین برج از نوع برج های " خود ایستا " است که بدون اتکا به هیچ تکیه گاه جانبی و تنها بر روی پایۀ و بدنۀ خود استوار است. 

به قرار گزارش هائی که از سوی سازندگان انتشار یافته  محاسبات لازم از جهت مقاومت برج در برابر باد های شدید  و زلزله به انجام  رسیده است.

برج میلاد و مجموعۀ پيوسته به آن در محوطه ای به وسعت ۱۴ هکتار در مجاورت بزرگراه های شیخ فضل الله نوری، همت، چمران و رسالت، بر روی تپه ای معروف به تپۀ گیشا احداث شده است.  

اما از جهات فنی، از آنجا که نقش مهندسان در ساختمان این قبیل برج ها بسیار بیش از معماران است.  صاحب نظران، از جمله دکتر قاسم گران تبع، معمار و شهر ساز، این سازه ها را بیشتر یک کار مهندسی می دانند تا معماری و اگر در تزئینات آن ها از موتیف های ملی هم استفاده شده باشد، سهم این موتیف ها در مقایسه با حجم کلی کار بسیار ناچیز است.

برخی دیگر، از جمله نویسنده ای به نام س. جمکرانی، در "ابرار اقتصادی، ۲۴ آبان ۱۳۷۸" معتقدند که "این برج را محاسبات کانادائی ها بر پا داشته و گارانتى آن ها پشتوانۀ فرو نریختن و مقاومت برج در برابر باد و زلزله است".

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب