بعضی وقت ها یک اتفاق ساده در زندگی آدم ها می تونه به وجود آورنده یک سبک جدید دیدن، فکر کردن و یا حتی زندگی کردن باشه.

بهار سال پیش بود که یه روز یکی از بچه های روزنامه نگار در مشهد تماس گرفت و گفت عده ای از جوون ها توی یکی از خونه های شهر برای دختر کوچولویی که از صبح تا شب در خیابون ها کار می کنه جشن تولد گرفتن.

ضبط و دوربین رو برداشتم، رفتم تا ببینم چه خبره. شبِ خیلی خوبی بود و از نظر من اون برنامه با محوریت بر موضوع کودکانِ کار گزارش جالبی می شد.

جشن که تموم شد موقع باز شدن هدایا رسید، هدیه ام رو دادم و احساس کردم دیر شده و باید اونجا رو ترک کنم. در حال خداحافظی با دوستان بودم که نوبت به باز کردن آخرین هدیه رسید.

مجری برنامه گفت:" این هم هدیه بچه های این خونه، بچه های فروغ محبت" و بعد شروع کرد به خوندن اسامی... محسن، محمد،عباس، مهدی، امید، جواد، ابوالفضل و... همین طوری پشت سر هم اسم می خوند ، من متعجب از این که چرا این خونه این همه بچه داره. اصلا چرا اینجا اسم داره، اینجا که همه چیزش شبیه یه خونه ی معمولیه پس چرا اسمش هست فروغ محبت؟ اینجا واقعا کجاست ؟!

داستان این طوری شروع شد و از اون شب به بعد برای آشنا شدن با فروغ محبت و آدمهاش بارها به اونجا سر زدم.

فروغ محبت  خونه ايه  که در اون به شکل خصوصی از بچه های بی سرپرست یا بد سرپرست نگهداری می شه. خانواده ای  متشکل از پدر ومادر و بیست و دو تا خواهر و برادر.

غزاله لطفی، روزنامه نگار و نویسنده، و دکتر رامین ظفری، روانپزشک و دبیر انجمن موسیقی درمانی خراسان، سرپرستی این خانواده بزرگ رو بر عهده دارن. این دو که هر کدوم پنج سال پیش، قبل از تشکیل این خانواده، سخت مشغول کار و فعالیت در رشته های مورد نظر خودشون و هیجانات ناشی از آن بودن امروز وقتی در فضای خونه ای که بیست و دو تا بچه  از گوشه و کنارش سرک می کشن از شون می پرسم چه خبر؟ چه می کنید؟ در جواب فقط می گن:" زندگی... ما داریم زندگی می کنیم."

و الهام روحیان، دختر جوانی که در رشته روانشناسی بالینی درس خونده و مشاور بچه های این خونه است، می گه" زندگی همون چیزیه که ما آدم ها در قرن بیست و یک گمش کردیم. بچه های زیاد این خونه به وجود آورنده داستان های رنگارنگی هستن و این رنگ ها وداستان ها  می تونه به وجود آورنده زندگی حقیقی، وسعت دید و افق های روشن تر برای اعضای این خونواده باشه ."

الهام روحیان اضافه می کنه: " بچه هایی که اینجا هستن از سیستم نادرست نگهداری در بهزیستی خلاص شدن. اونا که همیشه به کوچ نشینی عادت کرده بودن و مدام برای نگهداری از جایی به جایی فرستاده می شدن مدت هاست که دارن آرامش و ثبات خونه و خونواده رو تجربه می کنن و هر کدوم با خصوصیات رفتاری و انسانی خودشون بزرگ می شن."

اولیاء این خونه می گن قبل از تاسیس این مکان هیچوقت فکر نمی کردن این همه آدم خیر در جامعه وجود داشته  باشه و هر کسی بخواد به يه راهى به اونا کمک کنه.  من در رفت و آمدهای خودم به فروغ محبت به روشنی متوجه این مساله شدم.

خدیجه، معلم زبان انگلیسی بچه های فروغ محبت،  دختر جوانی بود که هفته پیش آش پشت پای خودش رو در فروغ پخت و به آمریکا سفر کرد. اون همیشه هفته ای دوروز رو با بچه ها می گذروند و به اونها انگلیسی یاد می داد. خدیجه رفت اما خیلی جوون های دیگه هستن که در این نزدیکی جاشو پر می کنن.

بچه ها از هر گروهی و برای هر کارى معلم جوون و با عاطفه ای دارن که از نقاشی و آشپزی و دروس مدرسه گرفته تا کامپیوتر و حتی شیوه های درستِ پرورش گیاهان در منزل رو به اونا ياد مى ده.

در فروغ محبت چیزهای زیادی از آدم ها دیدم و یاد گرفتم اما در اولین روزها یک موضوع  برای من سوال بود این که چه وجه مشترکی باعث استحکام محبت بین اعضای این خونواده شده، بعدها به جوابم رسیدم و برای اولین بار فهمیدم که موسیقی می تونه چه تاثیر روحبخشی در تلطیف روحیه آدم ها داشته باشه.
 

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب