ورود به آسانسور در بعضی از کشورها می تواند با تجربه هایی همراه باشد: شنیدن صدای بلندگویی که  رسیدن شما را به هر طبقه اعلام می کند و یا دیدن دکمه هایی که بر روی آنها حروف بریل حک شده و یا نشانه هاى ویژه دارد. 

دراین گونه کشورها  موسسات، مجتمع های مسکونی، شرکت ها، و ادارات موظف اند امکاناتی را  در نظر بگیرند تا ناشنوایان و نابینایان در استفاده از این آسانسورها مشکلی نداشته باشند.

در بسیاری از اماکن عمومی علامت یک فرد نشسته بر صندلی چرخدار حاکی از آن است که  در آن مکان، امکانات ویژه معلولین در نظر گرفته شده است. اتوبوس ها، خطوط مترو، پیاده روها، پارک ها، تاکسی ها و خلاصه هرجایی که امکان دارد معلولین به آنجاها مراجعه کنند، موظف هستند تا امکاناتی را برای آنها فراهم کنند.

در کشورهایی که به قانون بین المللی حمایت از معلولین پیوسته اند، موسسات مربوط همه ساله در روز جهانی معلولان (٣ دسامبر، ١٢ آذر)  برای بالا بردن آگاهی جامعه  برنامه های خود برای معلولان را تشریح می کنند.

معلولان هم همه ساله با برگزاری اجتماعاتی، مشکلات خود را مطرح می کنند و سطح رضایتمندی خود را از خدمات ارائه شده بیان می کنند.

در کشورهایی مانند افغانسنان و ایران  جمعیت معلولان، به خاطر جنگ و سوانح طبیعی، بیشترازجاهاى ديگر است.

برخی تعداد معلولان را در ایران چند میلیون نفر تخمین زده اند. در سال ١٣٨٣ در ایران قانونی تحت عنوان قانون جامع حمایت از حقوق معلولان  به تصویب رسید که در این قانون دولت موظف شده بود تا امکان استفاده ازمعابر و اماکن، وسایل حمل و نقل عمومی، امکان تحصیلی و استفاده از خدمات و امکانات رفاهی را برای آنها تامین کند.  ولی امروزه خود نهادهای دولتی درایران می گویند که بیش از هفتاد درصد معلولین در این کشور از اين نوع امکانات بی بهره هستند.

جدا از امکانات فیزیکی و  شغلی، بسیاری از معلولین خواهان نگاهی دیگر از سوی سایر افراد جامعه به خود هستند. آنها می گویند اگر به آنها امکانات داده شود مى توانند نقش سازنده تری در جامعه ایفا کنند و به جای آن که بار خاطر باشند، یار شاطر خواهند بود.

در گزارش مصور اين صفحه سه زن هنرمند و معلول از تجربه هاى خودشان حرف مى زنند.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنيد

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب