"نوژان نو" عنوان گروهی است که به سرپرستی "بابک رجبی" از سال ۱۳۸۷ کار خود را به طور حرفهای آغاز کرده است. رجبی و "سینا فرزادیپور" مهرههای اصلی گروه هستند و آثار تولید شده نوژان توسط همین دو نفر آهنگسازی شده است. نام این گروه نیز توسط بابک رجبی انتخاب شده که به معنای فریاد است.
نخستین حضور حرفهای گروه نوژان در همان سال ۱۳۸۷ بود. آنها پروژهای تجربی با نام «صمیمیت گام، صمیمیت زبان» را به روی صحنه بردند که در آن از گامهای موسیقی و اشعار سادهای استفاده شده بود.
در همان سال ۱۳۸۷ پروژهای به نام «مینی مالیسم کهن» با استفاده از قطعات کوتاه ۲۰ ثانیهای، توسط تنبک و تار اجرا شد. اشعار این کنسرت انتخابی از سرودههای باباطاهر و خیام بود. سال ۸۸ «واگویهتر از ما» به روی صحنه رفت که در آن خواننده به جای خواندن سخنرانی میکرد و اعضای گروه با سازهایشان میان تماشاچیان نشسته بودند.
«عدم یا محوریت تکنیک» کنسرت دیگر نوژان در سال ۸۸ بود که در آن سعی کرد نشان دهد، تکنیک نوازندگی به اندازه خلاقیت اهمیت ندارد.
همان سال ۱۳۸۸ نخستین اجرای موفق«لباسخوانی» به روی صحنه رفت که فیلمبرداری هم شد. در سال ۸۹ اما کنسرت «در امتداد اصوات» توسط حوزه هنری اصفهان اجرا و در سال ۹۲ به صورت ویدیو منتشر شد.
در سال ۹۰ گروه نوژان موفق شد موسیقی ده قسمت، به همراه تیتراژ پایانی سریال «پشت کوههای بلند»، ساخته «امرالله احمدجو» (کارگردان سریال روزی روزگاری) را تصنیف و اجرا کند.
اجرای لباسخوانی در فرانسه در شهرهای استراسبوگ و بزانسون نیز از دیگر کنسرتهای گروه نوژان بود. این کنسرت امسال برای سومین بار از ۲۱ تا ۲۳ دیماه، تماشاچیان زیادی را به سالن کشاند.
در میان کارهای گروه نوژان، لباسخوانی اهمیت ویژهای دارد. لباسخوانی از چند قطعه ساخته شده که به لحاظ مفهومی کاملا به هم متصل هستند. پیرهنخوانی، آستینخوانی، روسریخوانی، کفن، رقص دوک، عریانی و ...از قطعات کنسرت لباسخوانی هستند. در بخشهایی از لباسخوانی، شعر به شکلی سروده شده که گویا، زبان حال لباس است.
اما چه چیزی لباسخوانی را مهم میکند؟ لباسخوانی علاوه بر یک اثر موسیقایی، اثری مفهمومی هم هست. این اثر متکی بر دکور و فضای نمایش است. استفاده از ابزار مرتبط با دوخت لباس به صورت نمادین و با قابلیتهای اجرایی در زمینه موسیقی، روی صحنه کنسرت در کنار گروه حضور دارند.
کمان حلاجی، زیپ، چرخ خیاطی، قیچی و ابزار اینچنینی هرچند برای تولید لباس مورد استفاده هستند اما برای گروه نوژان ابزاری موسیقایی میشوند. استفاده از ابزار در موسیقی اتفاق تازهای نیست و میتوان چنین ابتکاری را در آثار آهنگسازان بزرگی چون "جان کیج" هم دید. اما ویژگی کار نوژان، بومی کردن صداهایی است که برای کنسرت انتخاب شدند. مثلا در قطعهای، "کمون حلاجی" بدون تغییر کاربری در صدا، حضور دارد و یا چرخ خیاطی جایگاه پرکاشن را پیدا میکند.
در گوشههای اصفهان، قلمزنی و ظروف مسی با تغییر کاربری حضور دارند. قلمزنی در جایگاه خود حاضر میشود و صدای اصلی خود را میدهد. اما ظروف مسی، به جای درام استفاده میشوند و صدای تازهای میدهند.
موسیقی نوژان با این تفکر که "تعریف دستخوش تغییر است" پا به صحنه میگذارد. از این حیث آنها در ردیف گروههای پست مدرن قرار میگیرند.
از سوی دیگر موسیقی نوژان از ریشههای موسیقی اصیل ایران بیرون میآید. اما تفاوتی با موسیقی اصیل دارد؛ تفاوتی که بیان و صدای تازه اعضای گروه را میسازد. استفاده از سازهای مدرن مثل گیتار بیس، درام و یا کیبورد، شکل موسیقی را کمی متفاوتتر از موسیقی اصیل میکند.
در ویدیوی این صفحه بابک رجبی درباره گروه نوژان نو و اجرای لباسخوانی توضیح میدهد.