بهرام دبیری در ماه آذر ۱۳۲۹ در شیراز به دنیا آمد. از دوازدهسالگی به آموختن نقاشی پرداخت. خود او در بارۀ آن سالها مینویسد: "در یکی از روزهای پاییز در شیراز به دنیا آمدم. ارغوانی ارغوان را بر سر دیوار باغها به یاد دارم و گلهای زرد بابونه را در باران. اول میخواستم شاعر باشم، بعد گیاه شناس، اما رنگ گلها و گرمای نگاهها و اندامها مرا شیفتۀ نقاشی کرد. کودکیام پر از داستانهای مثنوی و شاهنامه بود که شبها مادرم برایم میگفت. برای خوب خواندن غزلی از حافظ، پدرم به من جایزه میداد. همراه خانواده به تهران آمدم. وارد دانشکدۀ هنرهای زیبا شدم. کتابخانۀ حقیرش برایم گنجی بود. با سیمین اکرامی که در رشتۀ مجسمهسازی تحصیل میکرد، ازدواج کردم. زندگی باشکوهتر شد. روزی صدها صفحه طراحی میکردم، از صورت و دست و اندام و اشیا. نقاشی برایم جستجوی خودم بود."
سال ۱۳۴۷ نخستین نمایشگاه خود را در گالری سپید برپا کرد.
در سال ۱۳۴۹ وارد داشکدۀ هنرهای زیبای تهران شد. در سالهای آغاز دانشجویی تحت تأثیر نقاشانی چون بوش و بروگل قرار گرفت. با استادانی چون هانیبال الخاص، بهجت صدر، پرویز تناولی و روئین پاکباز کار کرد.
در این سالها با آثار نقاشی دیواری مکزیک آشنا شد. او نقاشی را به طور حرفهای از این سالها آغاز کرد. او در این دوران عمومأ از تکنیک رنگ و روغن استفاده میکرد و هر روز ساعتها مشغول طراحی میشد.
بهرام دبیری از سال ۱۳۴۷ که نخستین نمایشگاه خود را برگزار نمود، تا به امروز سالی یک نمایشگاه برپا کردهاست.
محسن طاهر نوکنده، منتقد نقاشی، در تقسیمبندی آثار دبیری مینویسد: "دورۀ نخست آثار دبیری که تا سالهای ۵۶ و ۵۷ ادامه دارد، دورۀ نمادگرایی اوست. انگار انسان نخستین، تازه به ساختار آیین مناسکی خود دست یافتهاست. این دوره گویاترین نمونه از ذهنیت اوست از دنیای اسطورهساز اطرافش، که با رؤیا چندان فاصله ندارد و به اجرای مناسک آیینی میماند. دورۀ دوم آثار او که در سالهای ۵۷ به بعد آغاز میشود، دورهای است که محیط زندگی و طبیعت اطرافش دگرگونی یافته. دوره سوم آثار دبیری با طبیعت بیجان آغاز میشود. دورهای بارور و راهی تازه که برای او فرصت آموختن و آمیختن شیوههای گوناگون و تجربههای متفاوت و همزمان را فراهم میآورد."
در گزارش مصور این صفحه که شوکا صحرایی تهیه کردهاست، بهرام دبیری دورههای نقاشیاش را توضیح میدهد.
برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنید.