در گرمای شهريور تهران که هنوز هم پس از آن مردادِ گران، کلافه ات می‌کند سوار مترو می شوم و تا ايستگاه ترمينال جنوب مى روم.

از مترو که بيرون می زنم، هجومى از جمعيت تخمه فروش و سيگار فروش و فال فروش احاطه ام مى کند و مردان ديگری که نگاه های خيره آغشته به فقر و محروميت شان به ناکجا آباد دوخته شده. 

به سمت غرب می پيچم تا سوار تاکسی شوم و به سمت ميدان کشتارگاه بروم.  شعاع نيمه عمودی خورشيد قبل از غروب، با تمام نيرو چشمانم را به بستن و نديدن می خواند.

از ماشين که پياده می شوم پا در فرهنگسرای بهمن می گذارم. جايی که زمانی کشتارگاه بود و همهمه چارپايان پيش از ذبح شدن در آن می پيچيد وحالا چند سال است که پاتوق جوانان و کودکان اين منطقه جنوب شهر تهران شده است.

مسرت امير ابراهيمی، شهرشناسی که در حوزه زنان فعال است، درباره نقش اين فرهنگسرا بر زندگی مردم منطقه  گفته: پس از ساخته شدن فرهنگسرای بهمن، سن ازدواج و درجه تحصيلی زنانی که در اطراف آن زندگی می کنند بالاتر رفت. هر چند از آن شور و شوق جاری در اولين روزهای فرهنگسراها،  به مرور زمان کاسته شد.

نشانى را می پرسم و به طرف گالری اول راه می افتم. پوستر کوچک پلی کپی شده ساده ای، درابتدای ورودی نمايشگاه نصب شده است.

۱. حضانت فرزندان را به مادران بسپاريد
٢. من مساوی نصف ۱+۱=۱
٣. سلطان غم مادر
۴. ناموس
۵. مادر بهتر است يا عمو
۶. ما در پياله عکس رخ يار ديده ايم
۷. گويند مرا چو زاد مادر
۸. اول بگو شام چی داريم؟

اين ها موضوع هاى يک کارگاه-نمايشگاه نقاشى است که به همت تعدادی از زنان و با شرکت سی و سه نقاش زن و مرد ايرانی با موضوع زن، در اين فرهنگسرا برپا است.

وارد که می شوم، يک طرف منصوره شجاعی، از فعالان حقوق زنان در ايران، و طرف ديگر رزيتا جهان شريف، نقاش، را می بينم که به ميهمانان خوش آمد می گويند.

صدا و نگاهشان از خستگی چند روزه حکايت می‌کند و بی خوابی و دلهره. درون نمايشگاه همه در جنب و جوشند.

تارا نجد احمدی  تابلوها را آويزان می کند. بامداد داوودی ميزها را می چيند و رها عسگری زاده از اين شور و شوق همگانی عکس می گيرد. ناهيد ميرحاج  و نوشين احمدی خراسانی و پروين اردلان  هريک در سويی هستند و همه چشم به راه سيمين بهبهانی، بزرگ بانوی شعر ايران.

منصوره شجاعی می‌گويد: ما در راستای فعاليت هايی که برای آشنايی زنان با حقوقشان داريم، با همکاری تعدادی از نقاشان زن و مرد تلاش کرديم تا اين نمايشگاه را برگزار کنيم. تابلوهايی که موضوع آن زنان است و در بعضی از آن ها، چگونگی زندگی زنان در جامعه ای مردسالار به تصوير کشيده شده است.

رزيتا شريف جهان از سی و سه نقاشی می‌گويد که به دعوت آن ها لبيک گفتند و با آوردن تابلوهايشان به اين نمايشگاه، آن ها را در برپايی هر چه بهتر آن کمک کرده اند. او می گويد زن بودن و مادر بودن تجربه اى ست که همه ما يا آن را  به عينه درک کرديم يا با آن و در کنار آن زيسته ايم.

تارا نجد احمدی که هم نقاش است و هم فعال در حوزه زنان، می گويد : جرقه اين کار از يک سال پيش در ذهن ما زده شد و بالاخره موفق شديم  تا آن را هر چند با کاستی هايی برگزار کنيم.

سه روز بعد که با تارا تماس می گيرم تا از چگونگی اجرای نمايشگاه بپرسم، می‌گويد روز دوم هفت تا از تابلوها را به خاطرناسازگاری با شئونات جامعه، برده اند. 

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنید

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب