افغانستان ِ فردین با افغانستانی که در رسانه‌های جهان می‌دید، فرق می‌کرد. این‌جا هم خون و مصیبت و گرفتاری بود، اما نه به غلظتی که در تصویرهای منتشره از افغانستان می‌دید. این‌جا هم کودکی پابرهنه کنار جاده نشسته بود و به امید روزی خود و خانواده‌اش چشم به دست رهگذرها دوخته بود؛ اما در کنار او کودکی دیگر را هم می‌شد دید که درون یک اتوبوس قراضه نشسته و کتاب می‌خواند، در حالی که دوستانش در محوطۀ مجتمع مخروبۀ "جنگلک" بازی می‌کنند. و آن‌سوتر از این ویرانه‌ها ساختمان‌های نوِ بلندی را می‌دید که افق کابل را دگرگون کرده‌اند. در مشاهدات فردین امید بیشتر از نومیدی بود. خواست تصویر منصفانه‌تری از افغانستان به دست دهد و مجموعه‌ عکس‌هایی را با نام "افغانستانِ امروز" تهیه کرد که اکنون در راهرو یکی از تالارهای باشکوه موزۀ بریتانیا در لندن آویخته شده است.

کنستانس ویندام (Constance Wyndham)، دستیار مسئول این نمایشگاه، در تارنگار موزۀ بریتانیا در معرفی مجموعه عکس‌های فردین واعظی نوشته‌است: "عکس‌های فردین ابعادی از زندگی در افغانستان را نشان می‌دهد که کمتر دیده شده؛ از تیم فوتبال دختران گرفته تا ماهی‌فروشی که بازارگرمی می‌کند. عکاسی، از پیشرفته‌ترین هنرهای دیداری در افغانستان است. توجه پیگیرانۀ رسانه‌ها به این کشور، برای عکاسان و فیلم‌سازان فرصت‌های مغتنمی برای انتشار آثارشان در رسانه‌های بین‌المللی پدید آورده‌است. معمولاً بیشترین دسترسی به مردم و داستان‌های نو را عکاسان افغان دارند و همان‌ها هستند که می‌توانند، بدون این که شناخته شوند، به جای‌های مختلف در این کشور سفر کنند. بازار گرم عکس‌ها از این کشور ِ در حال گذار از سال ۲۰۰۱ بدین سو باعث شکوفایی عکاسی و فیلم‌سازی افغانستان شده‌است."

فردین واعظی هم با ارزیابی کنستانس ویندام موافق است، اما می‌افزاید که کامگاری خود را در عکاسی حرفه‌ای مدیون مؤسسۀ آموزشی "آینه" است که سال ۲۰۰۱ توسط رضا دقتی، عکاس ایرانی مقیم فرانسه، پایه‌گذاری شد.

فردین قبل از آن هم عکاسی می‌کرد. هفت سالش بود که نخستین عکسش را با دوربین جعبه‌ای پدرش در استودیوی عکاسی او برداشته بود. در دورۀ طالبان هم دوربین جعبه‌ای بازمانده از استودیوی سوختۀ پدرش را روبروی دروازۀ "ولایت" کابل استوار کرده بود و عکس مدارک مردها را می‌گرفت. یک روز پس از سقوط طالبان گذار منوچهر دقتی، یکی دیگر از عکاسان مشهور ایرانی، به "آتلیه"ی روباز فردین افتاد. با هم گپی زدند و منوچهر دقتی عکسی به یادگار گرفت و رفت. پس از مدتی رضا و منوچهر دقتی مؤسسۀ آموزشی آینه را تأسیس کردند که یک بخش آن به آموزش عکاسی حرفه‌ای اختصاص داشت. فردین واعظی در آغاز برای سه ماه مبانی عکاسی را به دانش‌آموزان محلی تدریس کرد و بعد از آن خودش پشت میز شاگردی نشست، تا از استادان بنام، عکاسی حرفه‌ای را یاد بگیرد. در کنار او در مؤسسۀ آموزشی آینه عکاسان دیگری چون وکیل کوهسار، فرزانه وحیدی، مسعود حسینی و گلبدین الهام هم حرفه را فرا گرفتند و اکنون در زمرۀ عکاسان شناخته‌شدۀ افغانستانند.

می‌گوید: "هر گاه که رسانه‌های بین‌المللی از استاد رضا دقتی عکس به‌خصوصی از افغانستان می‌خواستند، او آنها را با من در ارتباط می‌گذاشت". بدین گونه عکس‌های فردین به روزنامه‌های بانفوذی چون اشپیگل، فیگارو، نیویورک تایمز، خبرگزاری آسوشیتد پرس و شبکۀ تلویزیونی سی اِن اِن راه یافت.

افغانستان پس از سقوط طالبان تشنۀ تصویر بود. زیرا هرگونه تصویری از جمله فیلم و تلویزیون ممنوع بود. در رشد هنر عکاسی در افغانستان افزون بر مؤسسۀ آینه سازمان‌ها و عکاسان حرفه‌ای دیگر هم کارگاه‌هایی دایر کردند. از جمله در سال ۲۰۱۰ سایمون نورفوک (Simon Norfolk)، عکاس معروف بریتانیایی، در کابل کارگاه آموزش عکاسی حرفه‌ای برگزار کرد که فردین واعظی نیز از آن بهره برد. "نورفوک" پس از بازگشتش به لندن برای شناساندن آثار فردین واعظی لوح فشرده‌ای با عکس‌های او را به موزۀ بریتانیا ارائه کرد؛ عکس‌هایی که توجه مسئولان این موزه را به خود جلب کرد تا تصمیم گرفتند برای مدتی، در حاشیۀ نمایشگاه بزرگ "افغانستان: چهارراه جهان باستان" که تا روز سوم ژوئیۀ ۲۰۱۱ جریان دارد، عکس‌های فردین واعظی را هم به نمایش بگذارند.

نمایشگاه عکس‌های فردین واعظی در لندن که قرار بود روز ۱۰ ژوئن به پایان برسد، تا روز ۱۷ ژوئن تمدید شده‌است. در گالری این صفحه ۱۶ عدد از ۱۹ قطعه عکس فردین واعظی را که در موزۀ بریتانیا به نمایش درآمده‌است، می‌بینید.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنيد.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب