ساناز قاضی زاده

وقتی وارد حیاط خانه می شوی، بیش از هر چیز سنگ هایی خود نمایی می کنند که اگر کمی به آنها نزدیک شوی نقشی از طبیعت بر آنها کنده شده، این منزل خانه پدری و کارگاه زمستانه هنرمند فعال ایرانی در زمینه هنرمحیطی است.

هنر زمین یا همان هنر محیطی از دهه هفتاد میلادی یعنی سال های ۵۰ شمسی  به عرصه هنرهای تجسمی آمد. در این روش هنرمندان از طبیعت و در خود طبیعت آثاری را خلق می کنند و همواره بر پیوند هنرو طبیعت تاکید دارند.

احمد نادعلیان از معدود هنرمندان ایرانی است که دهه اخیر زندگی اش را در این راه صرف کرده است. نادعلیان همواره به نقاط مختلف دنیا سفر می کند. اما  در دو سال گذشته بیش از پیش بر طبیعت ایران متمرکز شده، آثار بسیاری را خلق کرده و در جشنواره های هنر محیطی نقش اساسی ایفا کرده است.

کارگاه نادعلیان پر است از هر آنچه که در طبیعت یافت می شود او در اتاقی نه چندان وسیع نشانه هایی از گستره طبیعت را جای داده است، چه جنینی که برای تمرکز بر آناتومی بدن انسان از دانشگاه تهران هدیه گرفته، چه لاک لاک پشت یا خار و خاشاک و یا تابلوهای خودش که با خاک های رنگی هرمز رنگ آمیزی شده اند و با  سنگ هایی که نادعلیان بر روی آنها نشانه های طبیعت و یا اساطیر را نقش داده و همچون مهرهای غلتان دوره هخامنشی اما در مقیاسی بزرگتر ساخته است.

سنگ هایی که با حرکتشان روی شن و ماسه نقوش ذهنی هنرمند را بر جای می گذارند. نادعلیان در طبیعت روستای پلور در دامنه کوه دماوند کارگاهی دارد به نام پردیس که همواره میزبان هنرمندان ایرانی و یا میهمانانی از کشورهای دیگر است که از طریق فراخوان اینترتنتی به این نواحی می آیند.

او حدود پنج سال اول همراه خانواده اش در چادری در دل طبیعت  این منطقه زندگی کرده و کارگاه اصلی اش در دل طبیعت است.  اما در زمستان کار را در کارگاه زمستانه اش ادامه می دهد.

نادعلیان همواره در سفر است، طبیعت بیش از ۴۰ کشور دنیا را از نزدیک دیده و در آنها اثری را به یادگار گذاشته است.  او گاه اثرش را مدفون می کند که هدیه ای به زمین داده باشد با "گنجی" را در آن پنهان کرده باشد، گاه ماهی های سنگی اش را به آب می دهد و گاه تنها ردی میرا بر لب ساحل می اندازد که به طبیعت آسیبی نزده باشد.

او می گوید که حسن هنر محیطی در این است که هنرمند اثرش را در محیط طبیعی از مواد و ابزار طبیعی خلق کند. در آثاری که با پوست و طبیعت در تماس هستند اولویت بر این است که مواد شیمیایی به طبیعت و انسان آسیبی نرسانند و البته این خیلی جذاب است که مواد را از طبیعت استخراج کنیم و خلاقانه آن را پردازش کنیم.

او در برخی آثارش از پر پرندگان به عنوان قلم، از صدف به عنوان پالت رنگ و از خاک های طبیعی به عنوان رنگ استفاده کرده است. او بر روی شیشه آثاری خلق کرده است و  این فن را به زنان بومی "گناوه" نیز آموزش داده تا از آن به عنوان راهی برای کسب در آمد استفاده کنند.

نادعلیان بیش از دیگر هنرمندان ایرانی  از اینترنت استفاده می کند و گاه اثری را در آن خلق می کند و در سایت www.reverart.net  منتشر می کند.  او در مقایسه رسانه های "سنگ" و "اینترنت" می گوید: "این دو رسانه مکمل یکدیگرند. از سویی سنگ نامیراست و هزاران سال باقی می ماند و می تواند تا زمان طولانی بر طبیعت باقی بماند از سوی دیگر گستره عمل اینترنت وسیع است و تعداد زیادی مخاطب می توانند از راه های بسیار دور از چگونگی آثار با خبر شوند."

او در کنار خلق آثار استاد دانشگاه در حوزه تاریخ هنر نیز است و دبیر هنری بسیاری از جشنواره های هنر محیطی در سالهای اخیر بوده است.

آفرینش و باروری موضوعاتی است که نادعلیان را بیش از هر چیز به خود مشغول کرده اند. در حجاری ها حرکت زنان و جنین را به وضوح می توان دید. گویی زنان فرشته وار با موسیقی محبوس در سنگ ها می رقصند و تمنایی آسمانی دارند. او ماجرای خلقت بشر را با توجه به اساطیر و ادیان به تصویر می کشد، و زنان مرکز ثقل این خلقتند، زنانی که نماد عشق و باروری هستند،همانانی که خود عاشقند و خود معشوق، الهه ها، ماهی ها، مهر ها، گنج های پنهان، حیوانات، انسان، ماهی های رها، نیستی و در این اواخر خلیج فارس سرفصل آثار نادعلیان هستند که همه را می توان در سنگ های حیاط کارگاه زمستانه یک جا دید.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنيد.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب