لطيفی

غلامعلی لطيفی کاريکاتوريست نامدار مطبوعات ايران در دهه های سی، چهل، پنجاه، در سال ۱۳۱۳ در باکو متولد شد. پنج ساله بود که گروهی از ايرانيان توانستند باکو را که ديگر بخشی از اتحاد جماهير شوروی بود، به قصد ايران ترک کنند. لطيفی هم همراه خانواده اش به ايران آمد. وقتی وارد ايران شد زبان فارسی نمی دانست.اما در   تهران بزرگ شد و مدرسه رفت و درس خواند و زبان فارسی آموخت و دراين زبان مشهور شد

لطيفی بدوا بدون هيچ نوع آموزش کلاسيک در زمينه کاريکاتور، و صرفا بر اساس استعداد ذاتی، به کشيدن کاريکاتور دست زد و در ايام جوانی با روزنامه چلنگر که به سردبيری محمدعلی افراشته در تهران منتشر می شد، شروع به همکاری کرد. آغاز همکاری او به اين نحو بود که کاريکاتوری برای آن روزنامه فرستاد و گردانندگان چلنگر او را دعوت به کار کردند. بعدها اين روزنامه به حزب توده تعلق گرفت و همکاری لطيفی با آن قطع شد. اما در کنار چلنگر مجله ای به نام  نقش جهان منتشر می شد که به کاريکاتور علاقه می ورزيد. لطيفی در اين مجله شروع به کار کرد و مدتی مطالب آن را تصوير می کرد يا کاريکاتور می کشيد.

در اوايل دهۀ ۳۰ خورشيدی، غلامعلی لطيفی به مجلۀ فردوسی پيوست. نخست مطالب آن را تصوير می کرد اما بعد به کشيدن کاريکاتورهای مستقل دست زد. در تمام اين سالها لطيفی با اسم مستعار کار می کرد و در اواسط اين دهه، روزنامۀ توفيق شروع به انتشار کرد و لطيفی يکی دو بار با نام مستعار،  مطلب طنز آميز برای آن مجله فرستاد که در آن زمان مهمترين مجلۀ طنز ايران بود. همين سبب شد که توفيق او را به کار دعوت کند اما جالب است که در آن موقع گردانندگان توفيق نه نام واقعی او را می دانستند و نه می دانستند او همان کاريکاتوريستی است که کارهايش در مطبوعات چاپ می شود.

از زمانی که لطيفی به توفيق پيوست ( سال ۱۳۳۷) بلافاصله نقش کاريکاتوريست اصلی آن مجله را به عهده گرفت و سالهای دراز در آنجا کار کرد ولی سرانجام همراه با عده ای از طنز نويسان نامدار مانند منوچهر محجوبی، توفيق را ترک کرد. سپس اين دو به اتفاق برای ادامه کار به مجلۀ تهران مصور پيوستند و مجله ای به نام کشکيات بنياد نهادند که با پيوستن ساير طنز نويسان به آن، به ماهنامۀ مستقلی تبديل و سبب رونق کار تهران مصور شد.

لطيفی در سالهای قبل از انقلاب به همراه خانواده اش به انگلستان مهاجرت کرد و يکی دو سال در اين کشور ماند. اما بعد از انقلاب به ايران بازگشت، و به همراه گروهی از طنز نويسان و کاريکاتوريست ها، مجله آهنگر را بنياد گذاشت که نخست نام چلنگر داشت و سپس برای احتراز از يک اشتباه تاريخی، نام آهنگر به خود گرفت. آهنگر عمر درازی نکرد و در مرداد ۱۳۵۸ به همراه گروهی از مطبوعات آزاد که در دوره انقلاب سر برآورده بودند، تعطيل شد.

مشغلۀ لطيفی در سالهای پس از انقلاب عمدتا انتشار کتاب کودکان بوده که در تصوير کردن آنها يد طولايی دارد.

در سال ۱۳۷۰ لطيفی بار ديگر به انتشار طنز نامه ای روی آورد و به همراه علی بهروز نسب مجله درنگ را پايه گذاری کرد که متاسفانه دو شماره بيشتر دوام نکرد. از آن زمان تا کنون، لطيفی بطور پراکنده در مطبوعات ايران  قلم زده است. قلم لطيفی چندان قوی و موثر بوده که آثارش در ميان کاريکاتوريست های ايرانی شاخص است. همين تشخص کار او بود که سبب شد چند ماه پيش، در بهار سال ۱۳۸۵ مراسم گراميداشتی برای او ترتيب يافت. و با پخش مراسم بزرگداشت او از راديو تلويزيون ، نسبت به يکی از بهترين کاريکاتوريست های ايران ادای احترام شد.

لطيفی با زبانها انگليسی و ترکی استانبولی آشناست و ترجمه هايی از اين زبانها دارد که در دست چاپ است. ماجرای دوست داشتن تولسو، نوشته عزيز نسين، نمونه ای از ترجمه های اوست.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب