بهار نوائی                                                                                                                           
"با پدر بزرگم موشک کاغذی می ساختیم و به هم  پرتاب می کردیم. لگو بازی می کردیم و دور تا دور خانه را می دویدیم.  اما حتی درهمان موقع هم  دوست داشتم خودم سر خودم را گرم کنم. با چیزهایی که در اطرافم بود داستان خلق می کردم  و آنها را نقاشی می کردم. احساس می کنم این تخیلات  کودکانه، به کار امروزم خیلی کمک کرده است."

مریم هاشمی به همین سادگی که خود می گوید از زمان کودکی نقاشی را شروع کرد و با همین صمیمیت، نقاشی شد که امروز آثارش مرزهای ایران را فرا نوردید. در سال ۱۳۷۵ برای تحصیل در رشته گرافیک به  دانشگاه آزاد رفت و یکسال بعد اولین نمایشگاه نقاشی خود را در تهران برگزار کرد. پس از آن نیز چند نمایشگاه دیگر در گالری های تهران داشت تا اینکه در سال ۱۳۸۱به لندن آمد. او می گوید از زمانی که در خارج از ایران زندگی می کند رنگ و روی کارش تغییر کرده و موضوعات جدیدی را نقاشی می کند که ناشی از زندگی در فراسوی مرزهای ایران و آمیزش با فرهنگ های دیگر است: 

"وقتی به لندن آمدم دلم برای همه چیزهایی که سال ها با آن زندگی کرده بودم و چون خاطره ای بر ذهنم نقش بسته بود تنگ شد و این بخاطر دوری از ایران بود...همه این دلتنگی ها بهانه ای برای کارهای جدیدم شد. نمایشگاه حجاب، پاسخ به یکی از این دلتنگی ها بود که آن را با هدف نشان دادن تنوع فرهنگ حجاب در ایران برگزارکردم." 

اما پوشش و حجاب تنها موضوعی نیست که مریم هاشمی به تماشاگران غربی ارائه داده است. در نمایشگاه هایی که او در لندن، ادینبورگ، شیکاگو و بروکسل داشته موضوعاتی چون "زن" و "مذهب" را نیز به تصویر کشیده است. آخرین کارهای او در حال حاضردر "موزه کانال لندن" به نمایش گذاشته شده است. این موزه خود در کنار کانالی آبی قرار دارد. موضوع آثار نقاش هم، کانال و زندگی در اطراف آن است. مریم هاشمی می گوید در کارهای جدیدش نیز مثل همیشه "تضاد" نشان داده شده، موضوعی که همواره انگیزه ای مهم برای ارائه کارهای هنری او بوده است:

"نشان دادن تضاد در نقاشی، همیشه برایم خوشایند بوده است. این تضاد در بسیاری موارد با یک طنز همراه است. با اینکه این فضای تضاد و سورآل را در ایران تجربه کردم، ولی در محیط لندن هم بخوبی دیده می شود. مثلا همین نمایشگاه کانال برای من نشان دادن تضاد هاست. در فاصله کمی از یک محیط شلوغ و پر از عجله، یک کانال آب قرار گرفته که گویای یک زندگی آرام، خونسرد و بدون دغدغه است؛ انگار از زمانی به زمان دیگر و از یک ریتم سریع به یک ریتم آرام می روید."

مریم هاشمی آنطور که خود می گوید برخلاف بسیاری از نقاشان پیش از خود، علاقه ای به سبک رئالیسم ندارد. قاب رآلیسم برای نقاشی های او تنگ است. چشم این نقاش سی و دو ساله و رنگ های روی بومش در جستجوی چیزی فراتر از شباهت به لنز یک دوربین عکاسی است.  ذهن او بیشتر هوای پرواز به آسمان تخیل را دارد:

"من فکر می کنم، لزومی ندارد که همه چیز را عین همان که هست کشید. چرا باید یک دست را درست مثل یک دست نشان داد؟ کامپیوتر و عکاسی هم این کار را می کند. اما اگر به کارهای مدرن نگاه کنید، می بینید که هیچ شباهتی به واقعیت ندارد. این درست است که بسیاری از افرادی که شروع حرکت مدرن بوده اند، پیش از آن سبک رئالیست را طی کرده اند اما من فکر می کنم آنها این را هدیه به دنیای نقاشی داده اند و دید افراد را عوض کرده اند. من لزومی به بیان واقعیات ظاهری در نقاشی نمی بینم و سعی دارم به نوعی درون پدیده های مختلف را هم به تصویر بکشم."

در پی گریز از برون و ترسیم درون پدیده ها، مریم هاشمی سبک هنری خود را اینطور توصیف می کند:

"سبک کارم را بیشتر سوررآلیسم می دانم. در سوررآلیسم نقش تخیل زیاد است و شباهتی به واقعیت ندارد و بطور کلی همه چیز از تخیل و ناخودآگاه گرفته می شود. درک آن راحت نیست و نمی توان گفت که صد درصد پیام خاصی در آن وجود دارد. هر کس می تواند برداشت خود را از آن داشته باشد یا هیچ برداشتی نداشته باشد."

در پاسخ به آخرین سوال که چه کسی بیش از همه به او یاد داده است می گوید: "از همه کس و همه چیز یاد گرفته ام و به همین علت نامی نمی آورم تا کسی را فراموش نکنم."

در گزارش مصور این صفحه آثاری از مریم هاشمی را می بینیم که نمایشگاه کارهای او تا ۳۰ آگوست (۸ شهریور) در موزه کانال لندن برپاست.

  برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنيد.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب