درست در هنگامی که شدت جنگ و حملات انتحاری به اوج خود رسیده بود و آوازه بازگشت افغانستان به ۷ سال قبل یکبار دیگر امید مردم را به یأس تبدیل کرده بود اتفاقی تاریخی اذهان همه را به سوی خود جلب کرد.

اتفاقی که گرچه از شدت جنگ نکاست اما روحیه امید و غرور را در کالبد بی جان یک ملت دمید. شکستن یک طلسم تاریخی، جاری شدن اشک های شوق و جشن و پایکوبی تا نیمه های شب خبر از افتخاری بزرگ می داد که برای اولین بار نصیب مردم افغانستان شده بود.

در آن لحظه نگاه های مضطرب  افغان ها به صفحه تلویزیون دوخته شده بود و وقتی که سوت پایان مسابقه به صدا در آمد دیگر کسی سر از پای نمی شناخت. مردم بی اختیار همدیگر را بغل کرده بودند و از شوق مى گریستند.

آری افغانستان اولین مدال تاریخ المپیک اش را کسب کرده بود. برای اولین بار بود که نام افغانستان در لیست کشورهایی که مدال گرفته بودند دیده می شد و برای اولین بار پرچم افغانستان در تاریخ المپیک به اهتزاز در آمده بود. این بار افغانستان نه در تولید مواد مخدر که در عرصه ورزش مقام کسب کرده بود.

دستآورد بزرگ این رویداد این بود که  همه مردم افغانستان احساس خوشی کردند. همه احساس کردند که در این افتخار شریک اند. و این تبلور روحیه ملی و ملی گرایی در اعماق وجود یک ملت بود. یک حس نادر، زیبا که برای دهه ها و بلکه قرن ها زندانی سلیقه ها و عقده های شخصی و قبیله ای و دخالت های بیگانه شده بود.

تا قبل از این بهترین مقام المپیکی افغانستان کسب یک مقام پنجمی در المپیک ۱۹۶۴ بوده است. واین خود نشان می دهد که رشد ورزشی افغانستان ظرف چند سال اخیر چشمگیر بوده است.

ورزشکاران افغان در رشته های تکواندوو و کریکت اکنون جایگاهی دارند. مقام نایب قهرمانی نثار احمد بهاوی در رقابت های قهرمانی تکواندوی جهان در سال گذشته، قهرمانی رؤیا زمانی در تکواندوی بانوان ایران، کسب مقام نخست رقابت های تکواندوی تورنمنت 'حسن نیت' هند، در میان ۳۵ کشور و قهرمانی تیم کریکت افغانستان در مسابقات بین المللی جزیره جرسی بریتانیا در میان ۱۲ کشور شروع خوبی پس از ۳۰ سال جنگ و در بدری شمرده می شود. 

این در حالی ست که ورزشکاران افغان با مشکلات عدیده ای از قبیل کمبود شدید امکانات و نبود مکان های ورزشی و مشکلات اقتصادی مواجه هستند، بسیاری از ورزشکاران در زیر زمین های کوچک و تاریک و یا حتی در محوطه خرابه ها به تمرین می پردازند. و در زمین های خاکی و نا هموار فوتبال و والیبال بازی می کنند.

ورزش خانم ها نیز پیشرفت قابل توجهی در مقایسه با گذشته داشته است به نحوی که در بسیاری رشته های ورزشی تیم ملی بانوان تشکیل شده و حتی یکی از چهار شرکت کننده افغان در المپیک امسال یک خانم بود.

اما محدوديت زنان به مراتب بیشتر از مردان است. چون آنها نمی توانند در مکان های باز مثل پارک به تمرین بپردازند و تعداد سالن های سرپوشیده ورزشی در کابل به عدد انگشتان یک دست هم نمی رسد. از طرفی جو سنتی حاکم بر خانواده های افغان نيز مانع روی آوردن بیشتر خانم های علاقه مند به ورزش می شود.

در کل، گرچه وضعیت ورزش در افغانستان بسیار تغییر کرده و قابل مقایسه با گذشته نیست ولی این بدان معنی نیست که ورزش همگانی و یا یک فرهنگ عمومی شده. بلکه بیشتر مختص شهرهای بزرگ و در صد کمی از مردم می باشد.

برای تشویق جوانان به روی آوردن به ورزش، شرکت های خصوصی به پاس از روزهای ملی اقدام به برگزاری مسابقات دوش (دویدن) و دوچرخه سواری می کنند.

قهرمانی روح الله نیکپا، تکواندوکار افغانستانی، برنده مدال برنز، نظر مردم و مسؤلین دولتی را یک بار دیگر به ورزش جلب کرد. عکس های وی را که اکنون قهرمان ملی نام گرفته در همه جا می توان دید. روی در و دیوار مغازه ها، سر در خیابان ها، میدان های اصلی شهر، و حتی در کنار لوگوی بعضی ازکانال های تلویزیونى.

تلویزیون ها مرتب کلیپ صحنه های مبارزه روح الله و لحظه های شادمانی و گریستن وی را همرا با سرود ملی افغانستان نشر می کنند.

دولت کمیته ویژه استقبال تدارک دیده و دو مراسم بزرگ و شکوهمند را برنامه ریزی کرده بود. یکی در میدان هوایی کابل بدون حضور مردم و خبرنگاران که کارت های ویژه شرکت در این مراسم از روزهای قبل توزیع شده بود و دیگری در محل استادیوم ورزشی کابل و در حضور مردم و رسانه های داخلی و خارجی.

این واقعه تاریخی و سایر افتخارات ورزشی و هنری این مرز و بوم به وضوح نشان می دهد که یکی از بهترین راه ها برای  رسیدن به وحدت ملی، سرمایه گذاری بیشتر روی ورزش و هنر است.

روح الله نيكپا در همين مورد به رسانه ها گفت: "من بسیار خوشحالم و امیدوارم که این پیروزی، پیام صلحی را برای کشوری که ۳۰ سال در جنگ بوده است برساند."

در گزارش مصور این صفحه می توانید عکس هایی از این مراسم استقبال و نظر چند شهروند را بشنوید.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنید

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب