Jadid Online
جدید آنلاین
درباره ما تماس با ما Contact us About us
شاعر مردم افغانستان
رضا محمدی

شعر "دل مشهد" با صدای وحید طلعت
وحید طلعت را در ایران خیلی‌ها با محمدعلی بهمنی، شاعرغزلسرا، مقایسه می‌کنند. طلعت غزلسرای جوانی است که از همه شاعران امروز به بهمنی نزدیک‌تر است. عین روانی زبان، سادگی عاشقانه و تغزل روایی مدرن نزدیک به زبان گفتار، وجوهی که محمدعلی بهمنی را ممتاز، متفاوت و محبوب ساخت. شاعر نیمایی که غزلسرا شد و بعد مراد همۀ کسانی که غزل گفتن تازه را دوست داشتند. بعد ازین بود که خیلی‌ها افتخار می‌کردند "بهمنی‌وارترین شاعر دنیا باشند". وحید طلعت نسبتی دیگری نیز با بهمنی دارد. آنچه که هر دو را در مطبوعات شهره ساخت، پرداختن‌شان به افغانستان بود. بهمنی سال‌ها پیش شعری گفته بود. 

 

چگونه می‌شود ای همزبان‌! زبان را کشت‌ / سکوت کرد و به لب بغض بی‌امان را کشت‌
چگونه می‌شود آیا گلایه نیز نکرد  / که میهمان به سر سفره میزبان را کشت‌
میان گندم و جو فرق آنچنانی نیست‌ / کسی به مزرع ما اعتبار نان را کشت‌
هر آنچه میوه در این باغ‌، رایگان شما  / ولی عزیز من‌! این فصل‌، باغبان را کشت‌
ببخش‌، با همه درد و داغ‌، می‌دانم‌ / نمی‌توان به یکی ابر، آسمان را کشت‌

این شعر مثل توپ صدا کرد. شعری که در جواب "پیاده آمده بودم" از کاظم کاظمی گفته شده بود و همۀ شاعران ایران به آن پاسخی از سر عاطفه ومهر و همراهی داده بودند. بهمنی، عاطفی‌ترین شاعر ایران، سنگدلانه‌ترین شعر را برای مهاجران گفته بود.

طلعت اما چهرۀ دیگر بهمنی شد؛ شاعری که قریب به اتفاق شعرهایش برای افغان‌ها، مهاجران افغانستان و خود افغانستان است. وجهی که او را به عنوان "شاعر افغان‌ها" مشهور کرده‌است.

 

من خواب دیده‌ام که کسی از بهشتِ تو
یک شب برای من گلِ ریحان می‌آورد
شوقِ مقدسی که هزاران بهار شعر
از بلخ ، از هرات به ایران می‌آورد

طلعت متولد ارومیه است. بیشتر شعرهایش اول به آذری بودند. کتابش به زبان آذری در آذربایجان چاپ شد و شهرت یافت. اما دلبرانگی غزل فارسی او را محذوب کرد.

آن تُرک جاودانه با گویش دری
با لهجه‌ای مثَل‌شدنی می‌کشد مرا
من در خرابه‌های بودا بنا شدم
عشقی نهان، غمی علنی می‌کشد مرا
سنگ مزارِ من را در بلخ کنده‌اند
این است دردِ کوهکنی می‌کشد مرا

طلعت وارد زندگی افغان‌ها در ایران شد. مثل اعضای خانواده با آنها می‌نشست و زندگی می‌کرد. سر یک سفره دست می‌شست و تقریبأ بخش عظیمی از زندگی‌اش افغان‌ها بودند. تجلی این همگنی در شعر گلشهر بود. گلشهر محله‌ای در حاشیۀ شهر مشهد که محلۀ افغان‌هاست. افغان‌هایی که شبیه‌سازی‌شدۀ شور بازار ونانوایی‌های مزاری و رستوران‌ها و نوارفروشی‌های کابل را در این محله برای خود دارند. افغانستان کوچکی در شمال مشهد.

نشسته‌ایم بغل در بغل، من و گلشهر / درست مثل دو تا هم‌محل، من و گلشهر
نشسته‌ایم به عریانی دو تا کلمه / بدون فاصله در یک غزل، من و گلشهر

دو شعر از وحید طلعت
و این غزل تا پایان شرح رسیدن به این محله از مرکز شهر، یگانگی و تفاوت همزمان آن را با باقی شهر از زبان اتوبوسی روایت می‌کند. روایت طلعت با این محدود نمی‌شود. در شعر طلعت همۀ ماجراهای افغانستان هست. هزاره و ازبک و ترکمن و تاجیک و پشتون، بلخ و بامیان و هرات و بودا و باغ‌های مغولی.

...دهان واکردی و شعر دری آغاز شد از تو
زبان وقتی گشودی شرق را از عشق آکندی

اگرچه قرن‌ها دوریم از هم ماه آواره
ولی تا بوده بر پیمان سرخ خویش پابندی

تو بودی هم‌رکاب امپراطوران سلجوقی / نقاب از چهرۀ افسانه‌ها در شرق افکندی...

* * *


آسیای میانۀ چشمت لهجه‌اش ازبکی ِمادر شد
قهوۀ ترک باز مستم کرد در غروب عجیب عشق‌آباد
چشم‌هایت مرا به کابل برد دست‌هایت مرا به ترکستان
بیستون را درون شعرم کند، طعم شیرین حسرت فرهاد

معشوق طلعت مقید به محدودۀ خاصی نیست. معشوق یا معشوقه‌ای اثیری است با لباسی از تاریخ و قیافه‌ای از جغرافیای منطقه‌ای بزرگ، وطنی است به  گستردگی وضعیتی کتمان‌شده، معشوقه‌ای که خود وطن شاعر است؛ وطنی که مرزش به گستره فرهنگ فارسی است؛ چون بسامد کلمۀ "وطن" در شعرش بسیار زیاد است.

شال بلند ازبکی از گل به تن داری / زیبای من که چشم‌های ترکمن داری
جغرافیای سرنوشت من تصور کن  / هرجا که هستی، قعر چشمانم وطن داری

* * *

دل تو لیلیه شد، شد قمارخانۀ من / که ماه بودی، دیوانۀ ماه منتظرت

"لیلیه" اصطلاحی عربی است که به خوابگاه‌های عمومأ دانشجویی در افغانستان اطلاق می‌شود. شاعر عمق آشنایی‌اش را از مسایل امروز به یک حافظۀ تاریخی دور می‌برد. به ریشه‌هایی که طبعأ هنوز در آن طرف مرز مانده‌است و همیشه خواهد ماند. جدا از ظرافتی که شاعر طبق آن "لیل" را که به معنی شب است، با ماه متناظر می‌کند.اما شاعر به این هم اکتفا نمی‌کند. به دست‌های نامرئی که باعث جدایی شاعر از این همگنان و هموطنانش شده نیز اعتراض می‌کند.

وقتی که دنیا خلق می‌شد، ما دو تن بودیم / هم‌مرز نه! همسایه نه! ما هم‌وطن بودیم

دستانِ ما با مرزها از هم جدا افتاد / ما هم‌زبانان که زمانی هم‌وطن بودیم

و نه تنها این مرزها را در شعرش از رسمیت می‌اندازد، بلکه تعریفی تازه از مرزها ارائه می‌کند. تعریفی که طبق آن جان‌های آدم‌ها وطن هم می‌شوند:

چه داشت زندگی‌ام بی‌ تو آی آواره!؟ / برای زندگیِ من وطن نبودی اگر!

و برای آن نقبی می‌زند به تاریخ، روایتی مثل روایت مارکز در پاییز پدرسالار از شاهی مثالی ارائه می‌کند. شاهی که در سایه‌روشن مه‌آلود نظاره نشسته‌است و پیش رویش سرزمینش در سیطرۀ یک فراوشی (روانی)، نوعی مالیخولیا دارد، شهر به شهر از دست می‌رود.

هنوز در ذهن اصفهانِ پرت‌حواس / نشسته بیگم خاتون کنار شاه عباس

دو ساعت است که برگشته از سیاحت عصر / و با خود آورده عطر باغ را به تراس

به روی قالی گسترده نقشۀ ایران / دو چای عثمانی، چند دانه گیلاس...

عجیب نیست اگر جاودانه مانده هنوز / هنوز در ذهن اصفهان پرت‌حواس

این روایت بی‌نظیر و دلنشینی است که شعر طلعت را از یک ابراز احساسات ساده فراتر می‌برد. وقتی او تاریخ، سیاست و اجتماع را به چالش می‌کشد، درست مثل بهمنی، اما از زاویه‌ای دیگر:

درست مثل دو تا سرزمین همسایه / به عشق هم، به غم هم، دچار بنشینند

حقیقتش این است که تفاوت نگاه این دو شاعر همانند، از دو نسل متفاوت، حاکی از همین تفاوت نسلی‌شان است. نسل تازۀ ایرانی، به نسبت، فکری بازتر دارد، جهانی‌تر است، دغدغه‌های انسانی تازه‌ای دارد. حتا ناسیونالیسمش نیز شامل محدودۀ کلان‌تری می‌شود. یکی دو نسل قبل‌تر، خیلی‌ها در ایران حتا نمی‌دانستند بلخ و بخارا و هرات و سمرقند در جای دیگری از کرۀ زمین است. هنوز دچار همان پرت‌حواسی تاریخی بودند. حتا نمی‌دانستند مردمی که به این وسعت به ایران مهاجر شده‌اند، زبان مادری‌شان فارسی است. و زبان فارسی نه تنها زبان آنها که زبان مردمان بسیاری در چارسوی نقشۀ ایران است؛ نقشه‌ای که روزی همۀ این گسترۀ بزرگ را شامل می‌شد و همۀ مردم این جغرافیا را با یک رؤیا و یک غم و یک شادی شریک می‌ساخت.

 اما نسل امروز در ایران این‌گونه نیستند. نسلی که به خاطر به مدرسه نرفتن کودکان مهاجر افغان، تظاهرات می‌کنند و دولت را به کرنش وا می‌دارند .نسلی که متن کتاب قانون را به خطر تغییر یک نگاه کهنه به مهاجران و وضعیت حقوق بشری تغییر داده‌اند. قانونی که پس از سال‌ها در ایران تغییر کرد و طبق آن هم کسانی که مادری ایرانی داشتند، صاحب حق شدند، هم برای رفتن به مدرسه افغان‌ها ناچار نباشند حتمأ کارت شناسایی داشته باشند و هم محدودۀ اجازۀ کار برای آنها محصور به موارد مشخصی نباشد که سال‌ها پیش به شکل بی‌انصافانه‌ای وضع شده بود. این نگاه تازه نشان‌دهندۀ نسل تازۀ بزرگی است که وحید طلعت یکی ازشاخصه‌های آن است.

در آخر غزلی کامل از وحید را برای مهاجران افغان می‌خوانیم؛ غزلی که هم شناسۀ نوعی تازه از غزل گفتن فارسی است، هم شناسۀ شکلی تازه از فکر فارسی:

دلِ مشهد گرفته بود تو را، مثلِ تاریخِ من که طاعون را
دلِ مشهد گرفته بود فقط... باز این سرنوشتِ ملعون را...

شاعری که فقط قَدَم می‌زد، داشت از زندگیش بَرمی‌گشت
با خودش فکر می‌کند هر روز زندگی می‌کنم هم‌اکنون را

متنِ تاریخِ سرخِ  تُرکستان اتّفاقی بنفش می‌افتاد
داشت تعبیرِ تازه‌ای می‌شد لیلیِ تو جنونِ مجنون را

در دو چشمِ تو زندگی می‌کرد ذاتِ  اندوهگینِ یک شاعر
کاش در چشم‌های تو می‌خواند حافظ این حُسنِ روزافزون را

فصلِ هفتم در آن رُمانِ قَطور، قصّۀ دُختری‌ست در باران
سرنوشتِ کسی که موییده هفت قرنِ تمام، جیحون را

هفت قرن است عاشقش شده‌است شاعرِ چند بیت بالاتر
و به آهِ دلِ تو سوزانده همۀ بیدهای مجنون را

پیرمردِ مزارعِ خشخاش! گریه کن، گریه حقِّ مردمِ توست
گریه کن، گریه کن، فقط گریه، قحط‌سالیِ سالِ میمون را

صبر کن باستان‌شناسِ عزیز! روحِ بودا کجای این خاک است؟
کاوُشَت را به پایتخت ببر، کشف کن بُرج‌های فرعوُن را

نسلِ آواره‌ای که من دیدم، دیگر از زندگی نمی‌ترسد
از دلِ خاک می‌کشد بیرون آخرش این غرورِ مدفون را

آخرین خواستگاهِ شعرِ دَری!  "نیستی"  پِی  به "هستی"‌اَت بُرده
خلق کن، خلق کن، خُدای غزل! آخرین شاهکارِ موزون را

روحِ آوارۀ نجیبی باش وَ فقط فکر کن به ذهنِ کسی
که پرستیده بود در شعرت این خدای همیشه محزون را

جُرم یعنی همیشه بودنِ تو، مرز یعنی نبودنِ مطلق
سرکشی کن، بشور بر جبرت، خط بزن هرچه مرز و قانون را

در تنم زاغ زاغ می‌لرزی وَ من از زندگیت بی‌خبرم...
عشق آورده رنج و تسکین را، شعر آورده درد و افیون را

بعدها، بعدهای دور از ذهن، هفت قرنِ دوباره‌ای دیگر،
یک نفر می‌رسد که قِی بکند شعرِ من؛ چند لَختۀ خون را

فصلِ آخر از آن رمانِ سیاه که امانت گرفته‌ای از من،
سرنوشتِ کسی نبود جُز این  بی‌سبب سَرکشیده معجون را

_______________________________________
به‌کارگیریِ قافیۀ "فرعون" در این غزل آگاهانه بوده‌است.
"زاغ‌ زاغ لرزیدن": تعبیرِ ترکی از لرزیدنِ شدید؛ مثلِ بید لرزیدن.
بی‌نظیر.شاهکار

 

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنید.


 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب
- صدف محمودزاده، 2013/06/20
سلام واقعا از آقاي وحيد طلعت متشكرم.
- حمید عیار، 2011/12/07
درود بر محمدی عزیز که طلعت با ایمان را با بزرگی شعرش به ما آشنا کردی با شنیدن هر واژه چکامه اش نیرویی تازه به من دمید و مرا باورمند ساخت که این اهریمن زادان با تمام قساوتی که دارند، نمی توانند انسانیت را نابود سازند. زنده باد پیشگامان راه انسانیت.
حمید عیار
- مدینه، 2011/09/27
ممنون جنا ب طلعت عزیز، وه که چه زیبا رسالت انسانیت را با شعر و شعور باز و روشن خود به پیش برده اید شما مایه ی افتخار هستید جهان بینی وسیع شما بی همتاست
واقعا از تک تک ابیات لذت بردم هزاران درود بر شما زنده باشید و از آقا سید رضا هم صمیمانه تشکر میکنم جهت زحمتی که کشیده اند.
- بكوا، 2011/08/18
سلام .عالي بود اقاي سيد رضا و وطلعت جان. هنرمند هنر می افريند و تو هنرمند زمانت هستی كه نشان دادی با هر بيت دردمند می توان عاشقانه نوشت و اين به من ثابت شد.
- یک کاربر، 2011/04/15
درود بر سید رضا
افغانستان و شعرش رو درایران با تو شناختیم
قلمت شکوفا
- یک کاربر، 2011/03/20
زنده باشيد وحيد جان
- یک کاربر، 2011/03/09
شعر جدید ندارین؟
- یک کاربرmalekmadani، 2011/02/20
سلام، آقا سید رضا. جالب بود. ممنون. از شعر بهمنی خوشم نيامد. بد بود. نفهمیده است کاظمی چه گفته است. جواب احساس را جدی و منطقی نمی دهند با تأسف. باز هم ممنون.
- نیما، 2011/02/19
بسیار عالی بود
- یک کاربر، 2011/02/13
چه قدر به اوضاع امروز ما شبیه است... نسلِ آواره‌ای که من دیدم، دیگر از زندگی نمی‌ترسد.
از دلِ خاک می‌کشد بیرون آخرش این غرورِ مدفون را
- یحیی، 2011/02/13
هم از سید رضا محمدی سپاس فراوان و از وحید که در این دوران سنگ و فولاد و دود میگذارد که گاهی احساس هم هوایی بخورد، یک جهان سپاس. من با دوستان ایرانی زیاد آشنا نیستم، اما امثال وحید طلعت غنیمتی است برای ما که درک کنیم کسانی هستند که در غوغای ساختگی تعصب های نژادی به دوردستها نظر دارند و خود را محدود به حصارهای تنگ خاک و نژاد نمی کنند. زنده باد انسانیت
- یک کاربر، 2011/02/08
اگر آن ترك شيرازي بدست آرد دل مارا
به خال هندويش بخشيم سمرقندو بخارا را
م.ر
- معصومه و حنیف حسینی، 2011/02/07
سلام
درود برتو که همیشه مهربان هستی
این فال حافظ برای تو وحید جان:


اگر آن ترک شيرازي به دست آرد دل ما را
به خال هندويش بخشم سمرقند و بخارا را
...

فغان کاين لوليان شوخ شيرين کار شهرآشوب
چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان يغما را
ز عشق ناتمام ما جمال يار مستغني است
به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روي زيبا را
من از آن حسن روزافزون که يوسف داشت دانستم
که عشق از پرده عصمت برون آرد زليخا را
- یک کاربر، 2011/02/04
با سلام کاربری که از وحید طلعت انتقاد کرده و تعابیر و تصاویر شعرهایش را از خودش نمی داند، اگر واقعا به گفته اش ایمان دارد چرا نامش را ننوشته و همچنین ادعایش را مستند نکرده است؟ بنابراین می توان گفت چنین گفته هایی از سر حسادت و خصومت شخصی با وحید طلعت و از ریشه بی اساس است. وحید طلعت را میشناسم و با شعرهای نغذو لطیفش اشنا هستم.
م.ر
- زکریا، 2011/02/04
کاش یک مصاحبه از این شاعر ایرانی که اینقدر زیبا از دردهای افغانها سروده ترتیب داده میشد.
بسیار جالب بود برایم هنوز هم عشق در انسانهای شرقی زنده است
تشکر جناب طلعت
- سمانه، 2011/02/03
سلام. من از دوستداران شعهرای ترکی آذری وحید هستم. مرسی که صداش رو گذاشتین... وحید برای من یک شاعر بزرگه؛ چه در زبان ترکی آذری و چه فارسی...
- منصور شکری، 2011/02/03
سلام. ازکاربری که بدون نام تعابیر شعرطلعت رو مال خودش ندانستند! باید میخواستید اسمش را بنویسد. اگرچه ایشان صرفا جهت مخدوش کردن مطلب سیدرضا آن نظر را نوشته اند وجز یک آشفتگی حسادتگونه وغیرعلمی در نوشته شان چیزی دیده نمیشود. وحید طلعت را خوب میشناسم. لحظات شعر طلعت خاص و متعلق به خودش است. مقایسه شعر ایشان با دیگر شاعران گویای دقیقتر این موضوع است. خواهشمندم نظرات بدون نام و مخدوش را حذف کنید
- آذین، 2011/02/01
درود بر طلعت عزیز! مسرورم که در میان فرهنگ ایران افغانستان کدام (هیچگونه) مرزی وجود ندارد.... مسرورم که طلعت را در اینجا در میابم ..................
حنجره قلم طلعت طلایی باد! سبز و ماندگار بمانید با درود پدرد!
- parisa، 2011/02/01
كاش مي شد احساس من و طلعت عزيز رنگ واقعيت مي گرفت نه مثل همۀ آرزوهاي افغان هاي گرفتار غربت به رويايي دست نيافتني مانند بود.
- یک کاربر، 2011/01/31
سید رضا! شعر وحید طلعت شعره...قبول...اما باور کن بسیاری از تعابیر و تصاویر مال خودش نیست...نگو که شاید آنانی که در ذهن من و شماست مثل سید مهدی نقبایی و ...از وحید گرفته اند....قبول کن دقایق بسیاری رو می شه در شعر طلعت یافت که مال خود خودش نیست....خیلی جاها هم موفق و خوب ظاهر شده...اما من مثل تو نمرۀ عالی بهش نمی دم و رفاقتم رو وارد معرکۀ قضاوت نمی کنم...دوستت دارم سید با همۀ صفایی که داری
- Mahtab، 2011/01/29
Vahide aziz, to ham ba ma ham hamzabani va ham hamdel. az she'rhayat va ehsasat nesbat be yek hamdel va hamzabanat mamnun hastim. hamishe shad o movfaq bashi.
Mahtab. Canada. Toronto
- یک کاربر، 2011/01/29
این اولین باری است که شعر وحید طلعت را می خوانم و خیلی خوشحال شدم که در دنیای شاعران ایران هم جایی برای افغانستانی ها باز شده که یک شاعر توانا و با احساس مرزها و حصارهایی را که دور افغانستانیها کشیده شده اند درهم شکسته و با این احساس و جسورانه می سراید. وحید طلعت درود بر تو که جایگاه بسی عظیم و به بلندای هندوکوش در نزد ما افغانستانی ها داری. من زادۀ بلخ هستم، ولی متأسفانه ساکن تهران هستم، ولی از همینجا با صدای بلند و رسا می گویم درود بر وحید طلعتهایی که اندیشه ای به وسعت زبان فارسی دارند.
م ش
- رستم عجمی، 2011/01/29
درود بر برادر عزیز محمدی. هرچند با لهجۀ شیرین وحید بارها شعر هایش را شنیده ام، لیک سفر در نوشته ها و کلمات شیرین شما چیز دیگری است که مسافر را بالاتر ازآسمان و زیستن ها می کشاند. زیبا بود. قلمت سبز.
- زهرا زاهدی، 2011/01/28
خیلی از دوستان هم زبان با ما گریستند و خندیدند و بر سر یک سفره نشسته اند و قصه ها کرده اند.شانه به شانه و چهره به چهره با من و امثال من درد کشیده اند. چه خوب است که به جای ایجاد خلاء و اندیشیدن به سیاست زدگی به ایجاد پیوند میان دو ملت بیاندیشیم که مرزها و چراغ قرمزها را در هم بشکند. برای مهرورزی مرزی نیست. وحید طلعت شاعری نام آشناست برای دوستان شاعر من. افسوس که گاه این نواهای ارزشمند در پرتو بی مهری و بی توجهی کمرنگ می شوند. برای طلعت عزیز و امثال او آرزوی بهروزی و سلامتی می کنم.
- یک کاربرMehrdad gilani، 2011/01/28
عالی بود و انسانی. ماهنامۀ آينده را فراموش نکنيم. روح محمود افشار شاد باد و هزاران سال به عنر پربار استاد ايرج افشار افزون باد
- الیاس علوی، 2011/01/27
وحید طلعت را و شعرش را و خودش را از نزدیک می شناسم و این افتخار بزرگی است برایم. صمیمیتش آنقدر هست که در این روز و شبهای زندگی در غربت آرزو می کنم باردیگر با او در "گلشهر" مشهد قدم بزنم، در سفره ی ساده "اوشوره" بخوریم و در قهوه خانه ای گمنام در "سیمتری طلاب" قلیان/چلیم بکشیم. از این راه دور برای او و تمام مردم عزیز ایران شادی آرزومندم.
- اسفندیار مغموم، 2011/01/27
این شعرها دقیقأ فریاد مشترک همۀ ما مردمان این حوزۀ جغرافیایی است که تاریخ و فرهنگشان را طاعون گرفته و طلعت ها می باید تا غرور مدفون و درد های افزون شان را با شاهکار های موزون خود بیان کند. نبشتۀ عالی بود .دست مریزاد...
- یک کاربر، 2011/01/27
vaghean jaleb bood, haghesh bud yak maghalayi dar in rabeta az bbc ya yagan jaye maroof mishnidim.
- esfandyaar، 2011/01/26
Biii naziir boood....!..Affarin
- یک کاربر، 2011/01/26
وقتی این نوشته را می خواندم چندین بار چشمانم پرِ اشک شدند. بیایید میهن فرهنگی خود را بسازیم. میهن سیاسی ما جداست و یکی شدنش خوابیست دور... اما می شود میهن فرهنگی خود را بسازیم و همه شهروند همان میهن باشیم و به آن خدمت کنیم، ازان بهره بگیریم و پاسداری اش کنیم.

می شود تفاوت های خود را نگهداشته باشیم و به این تفاوت ها حرمت قایل شویم، اما همانندی های خود را برجسته بسازیم و کار مشترک مان برای همین جلوه های همانند فرهنگی ما باشد.

آیا نمی شود برای ساختن بنیاد های فرهنگی فارسی زبانان کار کرد؟ اگر بتوانیم یکی دو بنیاد فرهنگی پارسی زبانان را در اروپا و امریکا ایجاد کنیم، فکر می کنم کار آرمانشهر فرهنگی ما سخت بالا می گیرد.

به امید آن روز.
- یک کاربر، 2011/01/26
درود بر سید رضا محمدی که ما را با شعر وحید طلعت آشنا کرد.
Home | About us | Contact us
Copyright © 2024 JadidOnline.com. All Rights Reserved.
نقل مطالب با ذكر منبع آزاد است. تمام حقوق سايت براى جديدآنلاين محفوظ است.