مهدی مهرآیین

روان خسته ازجنگ ثریا، دیگر کم کم آن روزهای دشوار را به فراموشی می سپرد. نه تنها سختی زندگی در دیار غربت، بلکه روزهای جنگ های خانمان سوز پیش از آن نیز آهسته آهسته برای او کم رنگ می شوند. این روزها امید جای خاطرات تلخ را در دلش گرفته است. ثریا به آینده خوشبین است و لبخند به لب دارد و گاهی از آشپزخانه به گلخانه نظر می کند، تا شاید غلامحسین، شوهر با وفایش را ببیند و دستی برایش تکان دهد. هر دو از کارشان راضی هستند.

این تنها ثریا نیست که روزهای دشوار را تجربه کرده است. میلیون ها زن افغانستانی رنج های بیشمار روزهای دشوارجنگ های سی ساله را هنوزحس می کنند و به خاطر آوردن آنها معذبشان می کند.

اما در میان کوه های سر به فلک کشیده بامیان، شهری در مناطق مرکزی افغانستان، در هفده کیلومتری تندیس های فروریخته بودا و در دامنه کوهی که شهر باستانی فرمانروای قدرتمند و مستبد، ضحاک ماردوش، دوهزارسال است که برفراز آن خودنمایی می کند، باغی هست که شاید بهشت آرزوها و رؤیای زنان این خطه باشد. جایی که شاید بتواند در خلسه ای هر چند کوتاه، بک بار آنها را از خاطرات تلخ گذشته شان جدا کند و بهشت را در دنیا برایشان هدیه کند.

باغ فامیلی (خانوادگی) بامیان، باغ کوچکی به مساحت ده جریب (بیست هزار متر مربع) است که در شش پل، درصد متری شهر تاریخی ضحاک  و در محل تلاقی سه دره (راه کابل، مزار، بامیان) ساخته شده است. این باغ دارای یک گلخانه مدرن و زیبا با گل های رنگارنگ که از سراسر دنیا آورده شده اند، یک آبشار مصنوعی زیبا و جوی آبی که از وسط باغ می گذرد، یک رستوران کوچک، بوفه و دیگرمکان های تفریحی و ورزشی بوده که هربخش آن دارای وسایل مجهز و مدرن است. شش غرفه فروش صنایع دستی، قالی، پوشاک، وسایل زینتی و خوراکی های محلی هم در نظر گرفته شده است.

خانواده ها می توانند در باغ قدم بزنند، ورزش کنند، عکس بگیرند، چای یا قهوه بنوشند و لذت ببرند. رستوران غذاهای متنوع آمریکایی، پیتزای ایتالیایی و همچنین غذاهای افغانستانی ارائه می کند. کانتین (بوفه) نیز محل فروش غذاهای سردستی، ساندویچ، بیسکویت، چیپس و غیره است.

آرزو نام دوم یک بانوی کانادایی است که هفده سال است با افغانستانی ها کار می کند و آشنایی کاملی با آنان دارد. او سه سال پیش تصمیم گرفت این بهشت کوچک را برای خانواده ها در بامیان بسازد. حبیبه سرابی، والی بامیان زمین باغ را در اختیارش گذاشت و او توانست با استفاده از پول اهدایی مردم کانادا این باغ را بسازد. سفارت آلمان در کابل هم کمک هایی نقدی ارائه کرد.

حدود بیست خدمه این باغ از میان مهاجرانی برگزیده شده اند که اخیراً از کشورهای همسایه برگشته اند و در مجاورت این باغ سکنا گزیده اند. آرزو به آنان خواندن و نوشتن، آشپزی، روش های مهمانداری، باغداری، پرورش گل و زبان انگلیسی آموزش می دهد. پانزده کارگر دیگر هم در مدت سه سال در آبادانی این باغ مشغول بوده اند.

آرزو هدفش از اعمار این باغ را، التیام دردهای بی شمار زنان افغانستان که هیچگاه جدی گرفته نشدند، بیان می کند. "مردم افغانستان درد کشیدند، روزهای بدی را تجربه کردند و خاطرات تلخی از آن روزها دارند.  این باغ قرار است مکانی باشد که بتواند یک بار، هرچند کوتاه، آنان را از آن گذشته تلخ جدا سازد".

او می افزاید: "فرض کنید، در یک روز تعطیل، خانمی با شوهرش بعد از دیدار از شهر ضحاک، از کوه پایین می آیند و در این جا، در فضای باز باغ و زیر سایه درختان، روی کاناپه می نشینند و چای یا قهوه سفارش می دهند و درباره زیبایی های شهر ضحاک باهم حرف می زنند و جاهایی از آن را به یکدیگر نشان می دهند. این یعنی یک روز بهشتی را تجربه کردن".

کارهای ساختمانی باغ هنوزتکمیل نشده است، اما آرزو امیدوار است که در روز اول نوروز بتواند باغ را رسماً افتتاح کند.

بلیت ورودی برای افراد بالغ پنجاه افغانی (معادل یک دلار) و برای اطفال بیست افغانی (معادل چهل سنت) در نظر گرفته شده است که در مقایسه با خدمات ارائه شده، ارزان به نظر می رسد. مردان مجرد حق دخول را ندارند.

ثریا سی و پنج ساله با شوهرش غلامحسین حدود یک و نیم ماه است که در این باغ کارمی کنند. اگرچه هنوز کار رسماً آغاز نشده، اما دراین مدت ثریا توانسته است که روش پختن چند نوع غذای خارجی و کیک را یاد بگیرد، اما در انگلیسی هنوز می لنگد. غلامحسین هم می داند که چه دمایی برای گل ها مناسب است. دستمزد شان هم کفاف زندگی شان را می کند.

ثریا می گوید: "امیدوارم بتوانم از درآمد کارم برای دختر و پسرم قلم و کتابچه (دفتر) بخرم. حالا من چیزهای زیادی یاد گرفته ام."

زهرا، فارغ التحصیل ادبیات فارسی در یک مؤسسه بین المللی کارمی کند و تازه ازدواج کرده است. او می گوید: "من بیصبرانه منتظر افتتاح رسمی باغ فامیلی بامیان هستم. تصمیم گرفته ام دراولین جمعه سال نو، تمام دوستانم را درآنجا دعوت کنم و یک روز را با آنها خوش باشم".

حبیبه سرابی، والی بامیان، یکی از طرفداران این طرح بوده و در زمان اجرای کار ساختمانی این باغ، بارها از آن بازدید کرده است.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنيد.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب