دانش رودینی

 میدان ترافالگار در قلب لندن، یکی از پر جنب و جوش‌ترین نقاط این شهر است. نبرد تاریخی ترافالگار که حدود چهار دهه پیش از ساخت این میدان (۱۸۴۵ میلادی)، بین نیروی دریایی  بریتانیا به رهبری آدمیرال نلسون، و فرانسه و اسپانیا در گرفته بود، به پیروزی بریتانیا انجامید. ترافالگار نام محل وقوع آن نبرد در جنوب غرب اسپانیاست که از عبارت عربی "طرف الغرب" گرفته شده‌است.

در مرکز میدان ترافالگار بر ستونی از سنگ خارا به ارتفاع ۴۶ متر، مجسمۀ نلسون قرار دارد. در اطراف این میدان، چهار سکو ساخته شده که روی سه‌تای آنها مجسمه‌های برنزی از شخصیت های سیاسی و تاریخی بریتانیا از جمله جرج چهارم، پادشاه سابق این کشور نصب شده‌است. سکوی چهارم در قسمت شمالغربی میدان در سال ۱۸۴۱ ساخته شد، اما با توجه به نبود بودجۀ کافی برای ساخت مجسمۀ مربوطه هیچ وقت بر روی آن چیزی قرار نگرفت.

در سال‌های اخیرخالی بودن این سکو توجه بسیاری از هنرمندان را به خود جلب کرد، تا از آن برای نمایش کارهای هنری معاصر استفاده شود. پس از نمایش موقتی چند اثر هنری بر روی این سکو بوریس جانسون، شهردار لندن، نام آنتونی گورملی (Antony Gormley) و یینکا شونیبار(Yinka Shonibare)  را از یک فهرست شش‌ نفری که برای ارائۀ هنرشان نامزد شده بودند، اعلام کرد.
از ششم ژوئیه تا ۱۴اکتبر ۲۰۰۹ نوبت آنتونی گورملی، مجسمه‌ساز معروف انگلیسی بود که هنرنمایی کند. اثر کشتی در بطری توسط یینکا شونیبار، هنرمند آفریقائی ‌تبار بریتانیا در آوریل سال آینده به نمایش گذاشته خواهد شد.

آنتونی گورملی اهل لندن است و در رشتۀ مردم‌شناسی  و باستان‌شناسی و تاریخ هنر کالج ترینیتی کمبریج تحصیل کرده‌است. بیشترین شهرت او حاصل ساخت مجسمۀ "فرشتۀ شمال" به ارتفاع ۲۰متر در نزدیکی شهر نیوکاسل و  ۱۰۰مجسمه در امتداد سه کیلومتری ساحل کرازبی در شمال انگلستان است.

اما همۀ طرح‌های پیشنهادی آنتونی گورملی موفق نبوده‌است. برخی از طرح‌های او را مقامات شهرها بیش از حد بی‌پرده و زننده ارزیابی کرده‌اند. یک نمونۀ آن، طرح مجسمۀ "مردی در حال انزال" است که قرار بود در دریاکنار شهر سیاتل آمریکا نصب شود و هر پنج دقیقه یک بار آب دریا را به مدت ۱۱ ثانیه از راه آلتش بیرون بریزد. گورملی در توضیح فلسفۀ این طرح غیرمتعارف گفته بود: "قصد من این بود که به مفهوم "فواره" دیدی طنزآلود داشته باشم. چون همه می‌دانند که فواره حاصل تخیل مردان دربارۀ انزال دایمی‌ است." این طرح، بی‌جا و بی‌مورد تلقی شد و به ثمر نرسید.

گرایش گورملی به تصویر اندام‌های برهنه در دیگر کارهای او نیز مشهود است، مانند طرح نصب ۳۱ تندیس مردان برهنه برفراز ساختمان‌های معروف و گذرگاه‌های مرکز لندن که در سال ۲۰۰۷ اجرا شد و توجه بسیاری را جلب ‌کرد.

اما این روزها شهرت وی به‌خاطر اجرای برنامۀ "یکی و دیگری" بر روی سکوی چهارم در میدان ترافالگار به اوج رسیده‌ است که در نوع خود یک سنت‌شکنی دیگر است.

هدف این برنامه که براساس ایده و تحت مدیریت آنتونی گورملی انجام گرفت، این بود که هر ساعت یک نفر روی سکوی چهارم میدان ترافالگار می‌رفت. این برنامه به مدت صد روز تا ۱۴ اکتبر ادامه داشت و در این مدت مجموعاً ۲۴۰۰ تن از سراسر بریتانیا هر کدام برای یک ساعت، تا پایان برنامه بر روی این سکو ‌رفته‌اند.

هر فردی می‌توانست برای حضور در این برنامه ثبت نام کند. اما از آنجا که تعداد داوطلبان بسیار بود، این انتخاب به صورت قرعه‌کشی رایانه‌ای انجام گرفت. فرد منتخب باید به مدت یک ساعت بر روی سکو قرار می‌گرفت و در این مدت هر کاری را که دوست داشت، انجام می‌داد. این برنامه به صورت زنده از طریق اینترنت پخش می‌شد. برخی از شرکت‌کنندگان، برهنگی را که مورد علاقۀ آنتونی گورملی در بسیاری از آثارش است، به طور زنده به نمایش گذاشتند.

طی این مدت تارنمای طرح "یکی و دیگری" هفت میلیون بازدید داشت و رسانه‌ها و تارنگارها به پوشش گستردۀ این رویداد فرهنگی- اجتماعی پرداختند و دربارۀ هدف گورملی از این طرح گمانه‌زنی‌‌ها کردند. قرار است در بارۀ "یکی و دیگری" شبکۀ تلویزیونی Sky Arts فیلم مستندی بسازد، انتشارات Random House کتابی منتشر کند و کتابخانۀ پژوهشی "ولکام" عکس و ویدئو و مصاحبه‌ها با یکایک شرکت‌کنندگان طرح را برای پژوهشگران و تاریخ‌نگاران حفظ کند.

در پایان این طرح بی‌سابقه، آنتونی گورملی بیانیه‌ای منتشر کرد و برنامۀ "یکی و دیگری" را "پرترۀ امروز" نامید. به گفتۀ وی، اکنون ما می‌دانیم که چه کسانی هستیم و چه دغدغه‌هایی داریم و شاید حتا پی برده‌ایم که به کجا روانه‌ایم. گورملی بر این باور است که هنر باید برای همه باشد و "یکی و دیگری" آزمایشی بود برای سنجیدن این موضوع که آیا می‌توان هر کسی را به ایجاد هنر جلب کرد یا نه. در پایان "آزمایش" پاسخ گورملی به این پرسش مثبت است.

اما برخی می‌پرسند، صحبت از کدام هنر است؟ آیا روی سکویی در مرکز شهر رفتن و پا روی پا گذاشتن و کتاب خواندن یا برهنه شدن و فریاد زدن هم هنر است؟ از دید برخی، آن چه طی صد روز اخیر روی سکوی خالی میدان ترافالگار اتفاق می‌افتاد، بیشتر شبیه انواع اعتراضات بود، تا هنر.   

در گزارش مصور این صفحه ضمن دیدن صحنه‌هایی از برنامۀ "یکی و دیگری" می‌توانید هدف از برگزاری آن را از خود آنتونی گورملی بشنوید.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنيد.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب