ویلی رونیس Willy Ronis از عکاسان مهم قرن بیستم است که بخت این را داشته بسیاری از تحولات اجتماعی و سیاسی این دوره را ثبت کند. بخش زیادی از پرسه‌زنی‌های او در فرانسه گذشت. او با نگاتیوهای سیاه و سفیدش زندگی روزمرۀ پاریسی‌ها را عکاسی می‌کرد؛ به تظاهرات کارگری می‌رفت، به فستیوال‌ها و کارناوال‌ها، به مراسم آزادی سربازان زندانی جنگ جهانی دوم...

ویلی رونیس عکاس انسان‌گرایی بود که طی یک قرن تغییرات جامعۀ اطرافش را ذره به ذره ثبت کرده‌است. به همین دلیل منتقدان او را ثبت‌کنندۀ قرن بیستم فرانسه می‌نامند.

او در سال ۱۹۱۰در یک خانوادۀ یهودی درپاریس متولد شد. مادرش پیانیست بود و پدرش یک استودیوی عکاسی در محلۀ مونت مَرت داشت. او در نوجوانی به موسیقی روی آورد، اما با آمیختن بیشتر به کار پدرش، تصمیم گرفت عکاسی را به عنوان حرفۀ آینده انتخاب کند.

ویلی رونیس، هرگز به طور رسمی عضو حزب یا گروهی نبود. درگیری‌ها و جنبه‌های سیاه جهان به مذاقش خوش نمی‌آمد و همان طور که "ناتالی برژه"، منتقد، مینویسد: "عکاسی برای ویلی رونیس روشی کامل بود تا طعم لحظه‌های خوب زندگی را بچشد. اما با این همه او همواره از دریچۀ دوربینش  دردها، حق‌طلبی‌ها و مبارزۀ آدم‌های اطرافش را ثبت کرد".

او در گفتگویی با همین منتقد می‌گوید: "اولین سوژۀ درگیری‌های اجتماعی که عکاسی کردم، سال ۱۹۳۸ بود. در بیستمین سالگرد مرگ "ژان ژورس" (نظریه‌پرداز سوسیالیست فرانسوی) حوالی ولدیو Vél d'Hiv. بعدی، یک گردهمایی بزرگ شبانه بود، در سالگرد انقلاب اکتبر. یک مجموعۀ دیگر، اعتصاب در کارخانۀ اسنکماست سال ۱۹۵۲. یکی دیگر از عکس‌های شناخته‌شده‌ام در کارخانۀ سیترون است، سال ۱۹۳۸. کارخانه وارد اعتصاب شد و من این شانس را داشتم که از یک فعال سندیکا عکاسی کنم که دوستان و همکارانش را به اعتصاب و زنده کردن حقشان فرا می‌خواند".

سبک عکاسی ویلی رونیس بیشتر ناشی از سبک زندگی و فلسفۀ شخصی اوست. با این که در طول زندگی حرفه‌ای‌اش با بزرگترین آژانس‌های عکس و خبرگزاری‌ها کار کرد، اما کماکان به عنوان عکاسی مستقل و آزاد شناخته شد. برای نمونه، در بارۀ تجربۀ همکاری‌اش با "لایف"، مجله معروف عکس حرفه ای،  در گفتگویی با شبکۀ تلویزیونی کانال پلوس فرانسه CanalPlus می‌گوید:

"پس از مدتی کار با لایف فهمیدم که ما در بارۀ سوژه‌ها خیلی اختلاف نظر داریم. مثلأ من به داستان شخصی آدم‌ها در زندگی روزمره‌شان علاقه‌مند بودم، اما آنها از من عکس‌هایی مهیج‌تر می‌خواستند. برای عکاسی، دهۀ شصت سال‌های بحرانی بودند، به دلایل زیادی؛ تعریف از مطبوعات مصور، مقدمه های کمی خشن، ظهور مطبوعات آمریکایی که گرایشی ویژه به تصاویر تکان‌‌دهنده داشتند، اسمش را بگذاریم "عکس شوک" که خیلی به سبک من ربطی نداشت".

ویلی رونیس در ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۹، پس از صد و یک سال زندگی  از دنیا رفت. طول دوران زندگی‌اش و بعد از آن در بسیاری از گالری‌ها نمایشگاه عکس‌هایش روی دیوار رفت و بیست کتاب عکس و متنش منتشر شد. وی در سال ۱۹۵۷ مدال طلای دوسالانۀ ونیز را دریافت کرد و سال ۱۹۷۹ صاحب جایزۀ ملی هنر و ادبیات شد. جایزۀ عکاسی فلیکس نادار برای مجموعه عکس "روی خط حادثه" به او اهدا شد. ویلی رونیس عضو انجمن سلطنتی عکاسی بریتانیا بود و از سال ۱۹۴۶ در آژانس عکس رافو Rapho کار می‌کرد.

به واسطۀ علاقه‌اش به عکاسی از طبقه پایین و نیز متوسط  که در میانۀ قرن بیستم شکل می‌گرفت، ویلی رونیس از شهرت و محبوبیت خاصی به ویژه بین فرانسوی‌ها برخوردار است و بدین گونه نام او به عنوان یکی از پیشگامان عکاسی انسان‌گرا جاودانه شده‌است.

این گزارش تصویری مروری کوتاه بر زندگی و آثار ویلی رونیس است. صدای گزارش، پاره‌هایی از مصاحبه‌هایی است که او در زمان حیاتش با رسانه‌ها و مستندسازان انجام داده‌است.

  برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنید.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب