دیروز تابوت زرین سی هزار دلاری مایکل جکسون زیر خاک رفت. نه زندگی این ابرمرد صحنۀ هنر متعارف بود، نه مرگ و خاکسپاری او.

اما قرار نیست مایکل به این زودی ها برای هوادارنش بمیرد. در این روزها می توان به وضوح دید که سلطان پاپ، سلطان قلب های بی شماری هم هست. درست مثل الویس پریسلی که سی سال پس از درگذشتش  افسانه ای شده و هنوز میان هوادارانش زنده است.

شبح جکسون را دارند در گوشه و کنار می بینند و باور نمی کنند سلطان پاپ روز ۲۵ ژوئن ۲۰۰۹ درگذشت و دیروز پیکر او در لس انجلس دفن شد. نمونه هایی از این پنداشت ها را می توان در تارنمای یوتیوب دید.

این هنر بی نظیر اوست که اورا زنده نگاه خواهد داشت.  به شیوۀ خودش می رقصید، می خواند، می نواخت و موسیقی می ساخت. پویایی داشت و روح هوادارانش را با هنرش قبضه می کرد. او روز ۲۹ اوت سال ۱۹۵۸ در خانواده ای پر فرزند به دنیا آمد. فرزند هفتم خانواده ای تهی دست، اما هنر دوست و موسیقی نواز بود. در ۱۱ سالگی به گروه جکسون فایو پیوست و در ۲۴ سالگی، به عنوان یک تک خوان، با آلبوم "تریلر" اش به اوج شهرت رسید و رکورد پرفروش ترین آلبوم جهان را شکست.

مایکل جکسون انبوهی از نمادها بود. در همان اوایل دهه هشتاد میلادی بود که او به عنوان برترین نماد موسیقی پاپ، و نخستین هنرنمای سیاه آمریکایی شناخته شد که قدرتی عظیم در شکستن کلیشه ها داشت. تا ظهور مایکل جکسون در عرصه هنر، شبکه های تلویزیونی موسیقی معروفی به مانند ام تی وی (MTV) از پخش آثار خوانندگان سیاه پوست موسیقی پاپ سر باز می زدند.

اما محبوبیت فراگیر مایکل جکسون و فشار شرکت ضبط صوت "اپیک" این شبکه را واداشت که سیاست تبعیض نژادی اش را کنار بگذارد. پس از مدتی کوتاه محبوبیت مایکل جکسون بر شهرت این شبکه تلویزیونی هم افزود. سپس ام تی وی به دیگر آوازخوانان سیاه پوست موسیقی پاپ هم روی خوش نشان داد و اکنون از آن تبعیض ناستوده خبری نیست.

بدین گونه، مایکل جکسون برای افراد آسیب پذیر و محروم به نماد دست یافتن به ناممکن تبدیل شد.

در بلوک شرق، مایکل جکسون نماد تمدن غرب بود. جوانان شوروی آن روزگار حاضر بودند به هر قیمتی نوارهای قاچاقی او را بخرند و دوست داشتند به شیوۀ مایکل لباس بپوشند. در واقع، به گفتۀ نصرالله تویچی زاده، از کاربران جدیدآنلاین در تاجیکستان، شلوار جین و نیم تنه های کوتاه و تنگ با ورود صدا و سیمای مایکل جکسون به شوروی باب شد.

وی می گوید: "در سال های شوروی که گوش دادن به آهنگ های غربی ممنوع بود، تقریباً همۀ جوانان شهری به طور پنهانی آهنگ های مایکل را می شنیدند. در شب نشینی ها و بزم های مدرسه با آهنگ های او می رقصیدند و شاید در میان آنها هیچ جوانی نبود که دستکم یک بار "مون واک" یا "ماه گشت" مایکل را تجربه نکرده باشد."

در میان دانایان فن موسیقی، مایکل جکسون نماد ریسک و انعطاف و کامگاری بود. برای نمونه، در یک آلبوم "تریلر" Thriller که موفق ترین آلبوم او بود، دست کم نُه ژانر موسیقی غربی، از جمله دیسکو، آر اند بی، هارد راک، سول، فانک، جاز و بلوز را می شود مشاهده کرد. و این همان آلبومی است که برای سی و هفت هفته در صدر جدول محبوب ترین آلبوم های آمریکا قرار داشت و ۴۵ میلیون نسخه فروش داشت.

وی در همان سال ۱۹۸۳ در گفتگو با مجله کریم Creem آمریکا در بارۀ نوع موسیقی اش گفته بود: "من دوست ندارم تنها با یک گونۀ بخصوص موسیقی سر و کار داشته باشم و اصلاً نمی خواهم روی خودم برچسبی بزنم. دوست دارم برای هر کسی کاری انجام دهم... از برچسب زدن روی موسیقی خوشم نمی اید... طبقه بندی و برچسب زدن به نژادپرستی می ماند."

مایکل جکسون مفهوم "نماهنگ" یا کلیپ ویدئویی را عوض کرد و نشان داد که در ظرف چند دقیقه می توان به شیوۀ یک فیلم هنری کوتاه، داستانی را برای بیننده تعریف کرد.

برای مطبوعات به اصطلاح، "زرد" مایکل جکسون نماد عجیب و مرموز بودن بود. طی دوره ای طولانی شایعات و غیبت های مطبوعاتی بیشتر روی خلق و خو و زندگی خصوصی مایکل متمرکز بود و هنر او را به حاشیه رانده بود. شایعاتی از قبیل این که مایکل عمل جراحی هورمون انجام داده، تا صدای کودکانه اش را حفظ کند یا این که مایکل عقدۀ حقارت دارد و تلاش می کند با جراحی پلاستیکی به یک مرد سفیدپوست تبدیل شود و غیره که هر دو از سوی خود او تکذیب شده بودند. وی می گفت، یک نوع عارضۀ پوستی است که به تغییر رنگ پوستش منجر شده.

علاقۀ مایکل جکسون به کودکان هم به شایعاتی جدی تر دامن زد و بارها او را به دادگاه کشاند. اما در نهایت مایکل از این اتهامات تبرئه شد. روان شناسان چنین استنتاج کردند که مایکل در جستجوی کودکی گم شده اش است؛ کودکی ای که توسط پدری خشن و صحنه و شهرت ربوده شده بود. درست به مانند "پیتر پن"، قهرمان داستان جیمز باری، نویسنده اسکاتلندی، که می خواست کودکی مدام داشته باشد. مایکل جکسون تندیس پیتر پن را در محوطه خانه اش قرار داده بود و در مصاحبه اش با مجلۀ کریم در سن ۲۴ سالگی گفته بود که درست مثل پیتر پن یک کودک همیشگی است.

و سرانجام، مایکل جکسون با شیوۀ منحصر به فردش در موسیقی و سبک آوازش، برای نسل جوان ستاره های پاپ همواره الگویی بدیع و نمونه ای برای نوآوری ها بوده است. رقص و آواز ستاره هایی چون جاستین تیمبرلیک و کریس براون بی درنگ صدا و حرکات مایکل را در ذهن ها تداعی می کند و بسیاری از عناصر گونه های موسیقی هیپ هاپ، آر اند بی و راک ملودیک در آثار مایکل جکسون ریشه دارد.

تازه ترین نمونۀ الهام پذیری جوانان از مایکل جکسون، شاهین جعفرقلی، آوازخوان ۱۲ سالۀ ایرانی تبار مقیم بریتانیاست که در مراسم یادبود دیشب در لس آنجلس هنرنمایی کرد. شاهین که در یک مسابقۀ آوازخوانی بریتانیا یکی از مقام های نخست را به دست آورده بود، مایکل جکسون را الگوی خود می داند. مایکل جکسون اجرای شاهین را روی یو تیوب دیده و پسندیده بود.

جکسون نیکوکار بود و توانست با کارهای خیریه به دیگران بسیار کمک کند. نام او به عنوان سخاوتمند ترین صاحب شرکت ضبط صوت که بیشترین مبالغ را به سازمان های خیریه اهدا کرده، وارد کتاب رکوردهای گینس شده بود. وی با برنامه کنسرتی "ما جهان هستیم" توانسته بود برای بینوایان آفریقا ۶۰ میلیون دلار جمع آورد.

از مایکل جکسون آثار هنری بسیار و سه فرزند از دو همسر به جا مانده است. پنج آلبوم او از پر فروش ترین آلبوم‌های جهان اند.

او در روزهای پایانی عمرش تمرین می کرد تا در لندن پنجاه کنسرت به یاد ماندنی بدهد. پزشک اش او را بیهوش بر روی تختش یافت. او را به بیمارستان بردند، اما تلاش پزشکان سودی نکرد و مایکل درگذشت.

جکسون در شمار مشهورترین نام های جهان امروز و در کنار بزرگترین هنرمندان فردا خواهد بود.

مایکل جکسون ۲۶ سال پیش در پاسخ به این پرسش که آیا دوست دارد در بارۀ زندگی اش فیلمی بسازد، گفته بود: "نه، متنفرم از این که زندگی خودم را بازآفرینی کنم. هنوز زندگی ام به سر نرسیده است! بگذار کسی دیگر این کار را بکند."

اکنون که مايکل جکسون زير خاک رفته، بی گمان، کسی ديگر اين کار را خواهد کرد. پس سلطان پاپ برای ساليان درازی زنده خواهد ماند.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنيد.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب