برنامه های ایرانی موزه بریتانیا که در موسم نوروز آغاز شده بود، همچنان ادامه دارد. این سلسله شب های ایرانی که با همیاری موسسه میراث ایران و موزه بریتانیا اجرا می شوند، بیشتر به معرفی فرهنگ ایرانی اختصاص دارند و شناساندن زوایای تازه ای از این فرهنگ کهن سال.

در ادامه همین نگاه های تازه، بیشینه برنامه پنجشنبه شب گذشته (سیوم آوریل) اختصاص به رقص ایران داشت و نمایش گونه هایی متفاوت از هنری که این روزها در خاستگاهش در انزوا نشسته و به کنج مهجوری افتاده است.

رقص هم مانند هر هنر دیگری گونه ای از تقلید بشر است از نظام طبیعت. در این میان انسان از دیرباز با رقصیدن تلاش کرده خود را به هماهنگی و نظم طبیعت نزدیک کند. رقص شاید قدیمی ترین هنری باشد که انسان رسم و رمزش را شناخته و برای رهایی از هرج و مرج ذهنی اش بدان پناه برده است. این هنر در ایران نیز پیشینه ای بس طولانی دارد. تصویر رقصنده های انفرادی و گروهی که بر سفالینه‌های به دست آمده از کاوشگاه‌ های تاریخی ایران (مانند تپه سیلک و تپه موسیان) نقش شده است، دیرینگی  این هنر در ایران را گواهی می‌ دهند.

الهام از طبیعت و آمیختگی این هنر با زندگی روزمره باعث شده است تا آداب و رسوم زندگی اجتماعی خواه ناخواه حضورشان را به این هنر تحمیل کنند و گونه های جدیدی از رقص را به وجود بیاورند. تا جایی که عموم رقص های محلی و مردمی به گونه ای ریشه در چگونگی زندگی اجتماعی مردم ساکن در آن ناحیه دارند.

پرداختن به رقص های به جا مانده از هر فرهنگ (با دریافت جزئیات و ظرایفش) در واقع راهی است در جهت آشنایی با آن فرهنگ و پی بردن به ریزه کاری های زندگی اجتماعی رایج در آن. امری که امروز در ضبط و ثبت امور فرهنگی کاربرد بسیار نزد محققان دارد.

در آخرین برنامه شب ایرانی هم نوبت به "رقص" رسیده بود، تا خودش را به عنوان یکی از جلوه های فزون از شمار فرهنگ ایرانی به بینندگان و علاقه مندان غربی معرفی کند.

عصر آن روز، سالن مرکزی موزه بریتانیا شاهد گونه ای چند از انواع رقص های ایرانی بود. در این مراسم که بیشتر به منظور آشنایی مخاطب غربی با رقص و فرهنگ ایرانی برگزار می شد، ظاهر چند گونه متفاوت از رقص های ایرانی به نمایش در آمد. کاری که بیشتر به کار معرفی این هنر می آمد، تا اجرایی حرفه ای و دقیق از آن.

رقص سماع و رقص بهرام گور در کنار نمونه های کمسال تر این هنر همچون رقص جاهلی و رقص معاصر ایران (که معمولاً در میهمانی ها و مجالس شهری برپا می شوند) از جمله گونه های متفاوتی بودند که در این برنامه بر روی صحنه رفتند.

از دیگر مراسم شب ایرانی یکی هم  قصه خوانی فارسی بود. این برنامه اما بر خلاف برنامه های معمول این دست، تنها به منظور ارائه قصه های ایرانی برای علاقه مندان غربی سامان نیافته بود.

این بار در کنار شاهنامه و قصه های اسطوره ای ایران که در این دهه های اخیر همواره برای ادب دوستان غربی جذاب بوده اند، یک  نگاه دیگر نیز در برنامه گنجانده شده بود. نگاه هنرمندان غربی به زندگی درونی ایرانیان: "قصه های برادران شرلی از سفرشان به ایران". برادران  شرلی در دوران شاه عباس به ایران آمدند و کتاب خاطراتشان را به نگارش در آوردند. این کتاب  که بعدها به سفرنامه برادران شرلی شهرت پیدا کرد، توسط "آوانس" از نزدیکان دربار ناصرالدین شاه به فارسی برگردانده شد و در سال ۱۲۹۰خورشیدی با کوشش "قلی خان سردار اسعد" به چاپ رسید.

آخرین برنامه شب ایرانی موزه بریتانیا در کنار موسیقی و رقص کلاسیک و مدرن ایران و نقل داستان، یک قسمت ویژه دیگر را هم در خود گنجانده بود: گفتاری در باب آشپزی ایرانی. در این قسمت هم چون قصه برادران شرلی، نگاه یک غربی به فرهنگ ایران مورد بحث و گفتگو قرار گرفت، تا "سالی پاچلر" تجربیاتش از آشپزی ایرانی را با دیگر علاقه مندان در میان بگذارد.

در گزارش مصور این صفحه نماهایی از برنامه رقص ایرانی در موزه بریتانیا در لندن را خواهید دید و پاره هایی از صحبت های هنرمندان را خواهید شنید.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنيد.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب