افغانستان کشور پر معلولی است.  آمار معلولان را نزدیک به دو میلیون گقته اند که بیش از یک میلیون آنها معلولان جنگ اند. عده ای هم به دلیل فقر ونارسایی های دیگر معلول شده و یا معلول به دنیال آمده اند، چون مادرانشان نتوانسته اند درست تغذیه کنند؛ یا چون وقتی دربطن مادرشان بودند، لگدی خورده اند قبل از آنکه به دنیا بیایند،  لگد ازپدر که بر مادر خشم کرده بود، یا از یک تفنگ دار پیروز؛ شاید هم  از یکی از بستگان شوهرمادرشان.  شايد هم وقتی خیلی خرد سال بوده اند از آنها خواسته شده تا درتنور نان بپزند و در تنور افتاده اند.  معلولان داستان های دلخراش دارند.

از دلایل وعوامل معلولیت که بگذریم، وضعیت بسیاری ازاین معلولان اسف بار است. بسیاری از مردم آنها را بیچاره می خوانند و با نگاه حقارت به آنها می نگرند. دولت افغانستان تاکنون نتوانسته است آنگونه که لازم است به این مشکلات برسد. واین امر سبب شده است تا  معلولینی که با مشکلات فروان روحی وروانی مواجه اند، از زندگی وفعالیت اجتماعی به حاشیه رانده شوند.

اگرچه درافغانستان وزارتی به نام وزارت شهدا و معلولین وجود دارد، وزارتی که درخیلی ازکشورهای دیگر دیده نشده است، اما اين وزارتخانه کار چندانی برای آنها انجام نداده و بیشتر این معلولان از شرایط سخت و دشواری های فراوان زندگی سخن می گویند و از این که آسیب دیدگی و معلولیت چگونه آنها را محتاج دیگران کرده است.

درکنار وزارت شهدا ومعلولین، نهاد های ملی وبین المللی نیز هستند که برای بازتوانی و کمک به معلولان کار می کنند. مثلا به نا شنوایان زبان اشاره ای،  و به آنها و دیگران حرفه وفن، یا نقاشی وخطاطی ودیگر هنرها و حرفه ها را می آموزند.

صلیب سرخ جهانی،  یکی از فعال ترین نهادهای بین المللی دراین زمینه است که سال هاست درافغانستان کار می کند و مردم افغانستان با کار ها وکارنامه اش آشنایند. این سازمان سال هاست برای کسانی که دست یا پای شان را ازدست داده اند دست و پای مصنوعی می سازد.

نکته نوی که می توان گفت، در باره نهاد هایی است که اخیرا از سوی خود افغان ها ایجاد شده اند. این نهادها  سعی براین دارند تا به معلولان بیاموزند که معلولیت، ناتوانی نیست.  بلکه معلولان نیز مانند اعضای سالم جامعه می توانند کار وفعالیت داشته باشند وچه بسا درمواردی کسانی که معلول خوانده می شوند به مراتب بیشتر از کسانی که سالم اند فعال باشند.

حاجی احمد شاه اعظمی یکی از این معلولان است که هردو دست او از آرنج قطع شده است.  او مسئول نهادی است  به نام  مرکز اجتماعی معلولان (CCD).  اما او می تواند بنویسد وسازمان  نسبتا بزرگی را که ده ها نفر در آن کار می کنند رهبری کند و صدها هزار دلار را در اجرای برنامه هایش به مصرف برساند. 

او می گوید یکی ازقربانیان جنگ است، و سال هاست که با چنین وضعیتی زندگی می کند. همه سعی وتلاش او این است که به معلولان دیگر کمک کند و بویژه از نظر روحی این باور را به معلولان بدهد که از دست دادن عضوی به معنای از دست دادن همه توانایی ها نیست ونباید معلولان امید وروحیه شان را از دست دهند.

احمد شاه اعظمی تا کنون از طریق نهادی که ایجاد کرده است ده ها زن ومرد معلول راکمک کرده تاحرفه وفنی رابیاموزند واز این راه  درجامعه فعال شوند.

کسانی که از این طریق آموزش دیده اند، حالا می توانند، درآمد ثابت وخوبی داشته باشند. خود را برای احراز پست هایی در دولت یا نهادهای خیریه نامزد کنند؛ موسسه های کوچک تولیدی را ایجاد نمایند ودریک کلام مثل دیگران کار و زندگی کنند.

شماری از این معلولان برای همنوعان شان پا ودست می سازند و می گویند از این که می توانند به دیگران کمک کنند وخود کار مشخص ومعینی داشته باشند و از راه درآمد وکار خود زندگی کنندخوشحال اند.

حبيبه سوسن در گفتگو با احمدشاه اعظمى گزارش مصورى از مرکز اجتماعى معلولان تهيه کرده که در اين صفحه مى بينيد.

در همين زمينه:

توانمند، نه معلول

مى خواهم دنيا را ببينم

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنید

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب