ایمان شایسته

روبه رو: سرنوشت را باید از سر نوشت.
چپ: به جای نفرین به تاریکی شمعی بیفروزیم.
راست: به کسی رأی بدهید که حافظ دینتان باشد.
بالا: تغییر در زندگی به معنای از بین بردن فقر است.
پایین: فقط به دختر کابلی رأی بدهید...

امروزه تقریباً در همۀ نقاط شهر کابل می توان چنین شعارهایی را دید؛ البته، در کنار تصاویری عظیم، گاهی با کت و شلوار و نکتایی (کراوات) و گاهی با لباس و دستارهای سنتی افغانی.

در و دیوار شهرها و چه بسا روستاها نیز پر شده است از پوسترهای نامزدهایی که برای دومین دور انتخابات ریاست جمهوری و همین طور دومین دور شوراهای ولایتی (استانی) در افغانستان با هم رقابت می کنند.

بیلبوردهای تبلیغاتی که تا چندی پیش نام شرکت ها و تصاویر کالاها در آن خودنمایی می کرد، هم اکنون تصاویر نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای ولایتی را درخود جای داده است.

دامنۀ این تبلیغات حتا به در و دیوار محدود نمانده، به دنیای مجازی از طریق تارنماها و و تارنگارها نیز راه پیدا کرده  و همین طور در رسانه ها به جای تبلیغات تجاری، صدا و تصاویر این نامزدها پخش می شود.

تالارهای عروسی این روزها به جای پذیرایی از عروس و دامادها، محل برگزاری تجمعات و مهمانی های پرزرق و برق نامزدهای مطرح و پولدار است. حتا جریان ترافیک از چندی بدین سو به علت عبور کاروان های حامی نامزدها و تجمعات شلوغ سنگین تر شده است.

در چنین شرایطی می توان حدس زد که در این شهر چه می گذرد، برای عدۀ زیادی بیکار هم اکنون هرچند موقت، اما کار پیدا شده است و برای کهن سالانی که نه کاری دارند و نه مکان تفریحی، سرگرمی به وجود آمده است. بازار وعده و وعید و تغییر نیز داغ داغ است. از تغییر نظام سیاسی و امحاء فقر و فساد اداری گرفته تا مثلاً آسفالت فلان خیابان و حل و فصل فلان مسئلۀ محله.

شدیدترین حملات و انتقادات ممکن به بالاترین مقامات سیاسی کشور گویا نه محدودیتی دارد و نه پایانی و نه دستگیری و تعقیب و گریزی در کار است، که به عقیدۀ کارشناسان در کشوری با دموکراسی نوپایی مثل افغانستان جای بسی شگفتی است.

از اینها که بگذریم، در این انتخابات چند نکتۀ جالب وجود دارد که در نوع خود بی سابقه است: حضور ۴۱ کاندید برای احراز پست ریاست جمهوری و بیش از ۳۰۰۰ کاندید شوراهای ولایتی، که خود انتقادهایی را نیز بر انگیخته است.

سن پایین نامزدها: یکی از شرایط نامزدی برای ریاست جمهوری داشتن حد اقل ۳۵ سال سن و برای عضویت در شوراهای ولایتی ۱۸ سال است. در میان کاندیدهای شواراهای ولایتی و ریاست جمهوری چهره کسانی به چشم می خورد که حداقل سن لازم برای نامزدی را دارند.

کنار رفتن به نفع نامزدی دیگر و ائتلاف های بزرگ  در بدل گرفتن امتیاز در صورت پیروزی کاندید دارای شانس بیشتر؛ به عنوان مثال، در یک مورد قرار است بیش از ۲۰ کاندید ریاست جمهوری به نفع یک کاندید کنار بروند.

تنوع در عکس ها و پوشش های محلی، که گاهی از یک چهره، غربی ترین و دموکرات ترین کاندید را به نمایش می گذارد، تا به روشنفکران بگوید که ما امروزی فکر می کنیم و گاهی دیگر او را سنتی ترین و افغانی ترین فرد معرفی می کند، تا به عده ای دیگر بگوید که هرگز فرهنگ اصیلش را از یاد نبرده است.

آما آنچه در این میان جلب نظر می کند، حضور قابل توجه زنان در میان نامزدهاست، به خصوص در میان نامزدهای شوراهای ولایتی. بنا بر آمار کمیسیون برگزاری انتخابات، در این دوره از انتخابات دو زن برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری و بیش از ۳۰۰ زن برای ورود به شوراهای ولایتی تأیید صلاحیت شده اند.

با انتخاب مردم ۴۲۰ نفر روانه شوراهای ولایتی خواهند شد. مهم ترین کار این شوراها مشورت دهی ونظارت  بر کار ارگان های دولتی در ولایات است. به عنوان مثال برای انجام یک پروژه بازسازی تصویب آن دراین شورا نیاز است. انتخابات شوراهای ولایتی هر چهار سال یک بار برگزار می شود. نخستین دورۀ این شوراها رو به پایان است و دومین دورۀ انتخابات آن همزمان با انتخابات ریاست جمهوری در افغانستان برگزار خواهد شد.

در میان پوسترها و تابلوهای تبلیغاتی مردانی که سراسر کشور را پوشانده است، چهرۀ زنان زیادی هم به چشم می خورد. آنها کارزار انتخاباتی و گردهمایی هایی را سازمان می دهند و همراه هواداران خود به تبلیغات مشغول هستند.

البته، به هیچ وجه آسان نیست. آنها باید بر مشکلات بسیاری فایق آیند. و حتا تهدیدها و خطراتی را به جان بخرند. مشکل اساسی نگاه های غریب جامعه ای مردسالار است که تا چندی پیش در نظر آنها زن موجودی درجه دو و مطیع بود، اما اکنون این زنان می خواهند در مسندهایی بالا بنشینند و به حکومت و سیاست دست بیازند.

مشکل بزرگ دیگر، مشکلات اقتصادی بر سر راه این نامزدهاست. بیشتر این زنان چهره هایی نو هستند و حضورشان در عرصه های سیاسی و مدیریتی کاملاً تازه است؛ نه گذشته سیاسی دارند و نه به حزبی وابسته اند. از این رو کارزار انتخاباتی آنها بسیار ساده است.

بیشتر آنها توانایی برگزاری تجمعات چون مردان را ندارند. هزینۀ تبلیغاتی آنها نیز محدود است و کفاف بیلبوردها و تبلیغات تلویزیونی و رادیویی را نمی دهد. عده ای نیز به کارزار خانه به خانه روی آورده اند. به این معنی که روزانه به مناطق مختلف سر می زنند و در کوچه پس کوچه ها، از این خانه به آن خانه در می زنند و با خانم های خانه پای صحبت می نشینند، تا آنها را ترغیب کنند که به وی و برنامه های وی رأی بدهند. کار واقعاً طاقت فرسایی است، اما وقتی پول نباشد، وابستگی نباشد، ولی انگیزه باشد، چاره دیگری نیست.

در میان زنان کسانی هستند که برای تمام مدت زمان کارزارشان فقط ۱۰۰۰ دلار اختصاص داده اند و در مقابل مردانی هستند که صدها هزار دلار هزینه کرده اند.

با وجود این، بدون شک شرایطی استثنایی برای زنان پیش آمده که هرگز قابل مقایسه با حکومت های قبلی در چند سال پیش نیست. برای آنها منع قانونی مثل بعضی از کشورهای منطقه وجود ندارد. آنها نه تنها نیاز ندارند از فیلتری چون شورای نگهبان عبور کنند، بلکه طبق قانون اساسی در انتخابات شوراها سهمیه هایی برای زنان در نظر گرفته شده است، تا زنان را به مشارکت در انتخابات ترغیب کنند. این است که این زنان می خواهند این فرصت را دریابند.

گفته میشود که قانون اساسی افغانستان، یکی از دموکراتیک ترین قوانین در منطقه است. و آزادی هایی که در قانون اساسی برای زنان افغانستان پیش بینی شده، باعث دلگرمی بیش از پیش زنان برای رسیدن به سطوح بالا و تأثیر گذار سیاسی شده است. این خود نشانه ای از تحولاتی بنیادین درحضور زنان در ادارۀ کشور است که گرچه از نظر بسیاری نمادین به نظر می رسد و به خاطر جذب آراء زنان و کشاندن آنان پای صندوق های رأی است، اما نمی توان تأثیر دراز مدت آن بر روی جنبش زنان را نادیده گرفت.

وجود خشونت های گسترده علیه زنان، سطح پایین آموزش در میان زنان و جوان گرایی و نوگرایی از دغدغه های اصلی سه تن از نامزدهای زن شوراهای ولایتی کابل است که صنم صالحی در گزارش مصور این صفحه به آنها پرداخته است.

  برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنيد.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب