ساجده شریفی

یک سوم کودکان کار جهان، هندی هستند. فقری که زاده جمعیت زیاد این کشور است، کودکان هندی را در سنین پایین به کار و درآمدزایی وامی دارد و آن ها را از تحصیل و آموزش های ابتدایی باز می دارد.

در دهه نود هندی ها بیش از همیشه متوجه این خطر شدند و برای رفع این پدیده و بالا بردن سطح سواد و آموزش کودکان چاره ای یافتند. سازمان های غیردولتی و نهادهای مشارکت مردم  برای ساماندهی و آموزش این کودکان شکل گرفت.

ساختار آموزش و پرورش هند، غیر متمرکز است و توسط دولت مرکزی، دولتهای ایالتی و مقامات محلی اداره می شود. براساس مصوبه تمرکزدایی سال ۱۹۸۶، هر ایالت به طور مستقل  ساختار آموزشی خود را طراحی می کند و دولت مرکزی تنها با کمک مالی و توصیه های کارشناسی  برکیفیت آموزش و پرورش کشور نظارت دارد.

این سازمان ها با هماهنگی اداره آموزش و پرورش ایالتی طرح درس های ویژه ای برای این کودکان تدارک دیدند. آموزش و پرورش برای این کودکان بر مفاهیم تربیتی استوار شد و رویکرد عمده اش، آموزش هنجاهارهای اجتماعی و مهارت های عملی زندگی بود.

در ابتدا  بسیاری از کودکان کار، به دلیل  تأمین هزینه های زندگی، یا به طور کامل به مدرسه نمی آمدند یا حضورشان خیلی پراکنده و نامرتب بود. دو راهکار به اجرا گذاشته شد. برای آن دسته که کارشان لزوما در جهت تامین نیازهای خانواده نبود، آموزش رایگان شد و به بهانه های مختلف مورد حمایت و کمک های مالی قرار گرفتند.

برای گروه دیگر که به هیچ شکلی حضورشان در مدرسه ها میسر نبود، معلم ها در زمان بیکاری کودکان به کارخانه ها، خیابان ها و  محل های اصلی کار کودکان فرستاده می شد تا به این ترتیب، آن ها با ابتدایی ترین مفاهیم آموزش، مهارت های زندگی، هنجارها و ارزش های جامعه آشنا شوند.

آن ها بیش از آن که ریاضی و ادبیات بیاموزند یاد می گیرند که چگونه با تهدیدها، مشکلات و آسیب های پیش رویشان  دست و پنجه نرم کنند و در برابر پدیده هایی مانند اعتیاد، ایدز، آسیب های جنسی و جسمی  چه واکنشی نشان بدهند.

نزدیک به دو دهه از عمر این طرح ها که تعدادشان کم هم نیست، می گذرد. با این همه هنوز بسیاری از کودکان هندی در وضعیت نامساعد زندگی و  آموزشی به سر می برند. به طور قطع نمی شود برای رفاه و خوشبختی همه آن ها کاری کرد اما فعالیت موسسه ها و سازمان های غیر دولتی خط سرنوشت بسیاری از آن ها را تغییر داده است.
موسسه "آموختن برای زندگی" یکی از آن هاست. یک خانواده از کاست برهمن، در شهر بنارس آن را بنا کرده اند و با مشارکت "مایکل اشمیت" آلمانی اداره اش می کنند.

آنها با شعار "دنیای دیگری ممکن است" هر سال تعدادی از کودکان خانواده های فقیر بنارس را تحت پوشش قرار می دهند و برایشان امکانات آموزشی و رفاهی تهیه می کنند. میانگین سطح درآمد خانواده این کودکان  ۲۲۵۰ روپیه(حدود چهل یورو) در ماه است و به طور معمول، پدر و مادرها از سواد ابتدایی بی بهره اند.

 این گزارشی تصویری نمونه ای از کار این موسسه است.

 برای نصب نرم افزار فلش اینجا را کلیک کنيد.

 به صفحه فیسبوک جدیدآنلاین بپیوندید

ارسال مطلب