"نقشه دارالخلافه طهران" که در سال ۱۲۳۷ توسط اگوست کِرِشیش، معلم اتریشی دارالفنون ترسیم شده است. مقایسه این نقشه با نقشه برهزین، نشان میدهد که طی حدود ۲۰ سال تمام زمینهای خالی تهران به زیر ساخت و ساز رفته بودند و از انبوه باغهای شهر، قطعات پراکندهای باقی مانده بود که بزرگترینشان در جنوب غربی حصار، متصل به دروازه قزوین بود.